ေထာင္ကထြက္လို႔ သံုးႏွစ္ အၾကာ
အမွတ္ (၉)
=============================
ဇာဂနာ

ကေနဒါႏိုင္ငံကို ေရာက္ရတာလဲ ျပႆနာေတြ အထုပ္ဆဲြ ပါလာဆဲပါပဲ။ ကေနဒါႏိုင္ငံ တိုရြန္တို ေလဆိပ္ စဆင္းကထဲက ျပသနာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တက္လာေတာ့
တာပါပဲ။ ေအာတၱ၀ါၿမိဳ႕မွာ ကေနဒါ မိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႕က စီစဥ္တဲ့ ပဲြတစ္ပဲြ ရိွေန
ပါတယ္။ အဲဒီပဲြက အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိုလ္မွာလုပ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း
စုၾကည္နဲ႔ Video အေမးအေျဖခန္း တိုက္႐ိုက္လုပ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ
တကယ္လို႔ အင္တာနက္ အဆက္အသြယ္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အစားထိုးဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေအာတၱ၀ါ လာေစခ်င္ပါသတဲ့။
ဖိတ္တာက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ထူးဦးရဲ႕ ညီပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လာတာက တျခားကိစၥနဲ႔ပါ။ ေရာက္လာတာကလဲ တိုရြန္တို၊ ေအာတၱ၀ါ မဟုတ္ပါဖူး။ တစ္ခါ သည္ေဇာ္ထူးဦးရဲ႕ညီ ကိုတင္ေမာင္ထူးရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လာတာမဟုတ္ပါဖူး။ သည္ေတာ့ ခုပဲေလဆိပ္ ေရာက္၊ ေနာက္ေလယာဥ္ တစ္စင္း လက္မွတ္၀ယ္၊ ေအာတၱ၀ါကို ခ်က္ခ်င္းသြား၊ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ အဆင္သင့္သြား ေစာင့္ေနရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စက္႐ုပ္မဟုတ္ပါဖူး။ ဒီလိုလုပ္ခ်င္ရင္လဲ အေစာႀကီးတည္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ပို႔လိုက္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူမ်ား အစီအစဥ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြယ္လင့္တကူ ေကာက္စားလိုက္တာ မ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို လက္ခံ
ရပါ့မလဲ။ တိုတိုေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီပဲြကို မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါဖူး။ ဒီေတာ့လဲ တစ္ခ်ိဳ႕ တိုင္းရင္းသား ေမာင္ႏွမေတြက ကၽြန္ေတာ္ရိွေနတဲ့ဆီကို လိုက္လာ ေတြ႕ဆံုၾက
ပါတယ္။ သူတို႔က ေတြ႕ခ်င္ ေမးခ်င္တာေတြ တပံုတပင္နဲ႔ေပါ့။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္
လက္ခံတယ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ေလးရက္ပဲ ေနခြင့္ရတဲ့
ကၽြန္ေတာ့ အေနနဲ႔ ဘယ္ကိုမွ အလည္ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါဖူး။ နာမည္ေက်ာ္ ႏိုင္ရာဂရာ
ေရတံခြန္ႀကီးကိုေတာင္ လိုက္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ပါဖူး။ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး႐ံုးမွာ
မနက္ ၁၀ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီ ေလာက္ထိ မရပ္မနား စကားေတြ ေျပာခဲ့
ရပါတယ္။ ညက်ျပန္ေတာ့ (မွတ္မွတ္ရရ) ဆယ္နာရီ ဆယ္မိနစ္မွာ Pen Canada
က စီစဥ္တဲ့ပဲြ သြားတက္ရပါေသးတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ One Humanity ဆုကို
လက္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ျပ ခဲ့ရပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနား ေထာင္ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ Where am I?
တဲ ့။
Where am I?
By the river
Can’t see the river
Where am I?
Under the moon
Can’t see the moon
Where am I?
Just remind the world
That I can’t be involved
Where am I?
ဇာတ္႐ံုထဲက ျပန္ထြက္ခ်ိန္မွာ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒူးဆစ္ေလာက္ထိ ျမဳပ္ႏိုင္တဲ့ ႏွင္းထုႀကီးက ဆီးႀကိဳလို ့ရယ္။ မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး
ကို ေရခဲတံုးနဲ႔ တဖံုးဖံုး ပစ္ေပါက္ ေနသလိုပါပဲ။ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ စီးရတဲ့ ဖိနပ္မပါလို႔
သံုးခါတိတိ တဗိုင္းဗိုင္း လဲက်တာလဲ ေတာ္ေတာ္ အီစလံ ေ၀ပါတယ္။ အဲသလို
႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္ကို ဘယ္သူသိႏိုင္ပါ့မလဲ။ တည္းခိုရာ ေဟာ္တယ္
ကို ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ။ မနက္ ၅ နာရီမွာ ေလယာဥ္ကြင္း ဆင္းရပါေတာ့
တယ္။
ကေနဒါ ႏိုင္ငံကေန အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ နယူးေယာက္ကို ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ တည္းခို
ရမဲ့ ေနရာကို မသြားရပါဖူး။ ေရဒီယိုစီတီး (စီးကရက္ပူးလိစ္) ဇာတ္႐ံုႀကီးကို
တန္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီေလာက္ ႀကီးမားခမ္းနားလွတဲ့
ဇာတ္႐ံုႀကီးမ်ိဳး သည္တစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္လဲရတဲ့ အခန္း
က ေျခာက္ထပ္မွာပါ။ ဇာတ္ခံုနဲ႔ အ၀တ္လဲခန္းကို ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ အတက္
အဆင္း လုပ္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး လီယန္နီဆင္တို႔၊ ဟာသမင္းသား
ဘင္စေတလာ၊ ဒရာမာ မင္းသား တင္(မ္)႐ိုသ္၊ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဂၽြန္စတီး၀ပ္၊
ရပ္ဆဲလ္ ဘရန္း (ဒ္) တို႔နဲ႔ ဆံုရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ ကုသိုလ္ထူးတာပါ။ ေအာ္စကာ
ဆုေတြ တသီတတန္းႀကီး ရသြားတဲ့ ရွင္းဒလားလစ္ထဲက မင္းသားႀကီး လီယန္နီဆင္
က ကၽြန္ေတာ့ကို ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆံုတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သူ႐ိုက္ေနတဲ့ ဇာတ္ကားအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ Takenတဲ့။ ခုေတာ့ သည္
ဇာတ္ကား တအား ေအာင္ျမင္လို႔ အပိုင္း (၂)ေတာင္ ႐ံုတင္ေနပါၿပီေလ။
Amnesty internationalလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ကမၻာ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အဖဲြ႕ႀကီးရဲ႕
ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ပဲြ ဆိုေတာ့လဲ ခမ္းနားတာေပါ့ေလ။ ပဲြသိမ္းေတာ့ ညက ဆယ့္တစ္နာရီ။
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း စုတ္ဖြားရဲ႕ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္
ကို လာေစာင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေမာင္ အာယုနဲ႔ ကိုရင္ေထြးတို႔က အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ တေခါေခါနဲ႔ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ရမဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံက ၀ါရွင္တန္ကေန
စီးရမွေလ။ သည္ေတာ့လဲ နယူးေယာက္ကေန ၀ါရွင္တန္ဆီ ကားစီးၿပီး ျပန္လာ
ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေန
ရေတာ့လဲ အ၀တ္ ေသတၱာေတြ သယ္မေန အားေတာ့ပဲ ႀကံဳရာအိမ္မွာ ထားထား
ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေသတၱာ ႏွစ္လံုး
ထဲမွာ စာအုပ္ေတြခ်ည္း ပါပါေတာ့တယ္။ အပိုေၾကးေပးၿပီး ေသတၱာ ႏွစ္လံုးကို
ၿပန္သယ္လာခဲ့တာေပါ့။ ဘာလက္ေဆာင္ ပါသလဲလို႔ ေမးၾကရင္ေတာ့ စာအုပ္ေတြပဲ ေပးရမွာေပါ့။
တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ငတ္ေနတာ စာအုပ္ေကာင္း
ေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရး အရ ေလ့လာဖို႔လဲ စာအုပ္ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရိွ
ဖူးေလ။ စတန္းဖို႔ တကၠသိုလ္က ပေရာ္ဖက္ဆာ လယ္ရိဒိုင္းမြန္း ေပးလိုက္တဲ့
စာအုပ္ေတြ၊ NEDက ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ စုစုေပါင္း အုပ္ေရ ေျခာက္ဆယ္
ေလာက္ ရိွပါတယ္။ သည္ေတာ့လဲ တျခားမိတ္ေဆြေတြ ေပးလိုက္တဲ့ အက်ႌေတြ
ေဘာင္းဘီေတြ။ ဖိနပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ ညီေမာင္ အာယုအိမ္မွာ ထားခဲ့ၿပီး ျပန္
လာခဲ့တာပါ။
၀ါရွင္တန္ကေန၊ ဂ်ပန္။ တိုက်ိဳကေန၊ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ည ၈နာရီ ထိုးပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီထိုးမွ ရန္ကုန္ကို ျပန္ရမွာဆိုေတာ့ ဘန္ေကာက္
ေလဆိပ္ထဲမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ
၀င္ဖို Visa မပါပါဖူး။ ေဒၚေဘာက္ဂ်ာကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္ႏိုင္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ကထဲက သူက Visa ေလ်ာက္ခဲ့တာကိုး။ တစ္ခါေလ ယာဥ္
တစ္စင္းနဲ႔ တစ္စင္း အခ်ိန္ ကြာျခားခ်က္က ၁၀နာရီေက်ာ္ေန ျပန္ေတာ့ ေသတၱာေတြ
ၿပန္ေရြးရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ မနက္ကို ထြက္မဲ့ ေလယာဥ္ျဖစ္တ့ဲ MAI ေလေၾကာင္း
႐ံုးမွာ စာရင္း ျပန္သြင္းရမွာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ဇယား႐ႈတ္တာပဲဆိုၿပီး စိတ္ေတာင္ ညစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သု၀ဏၰဘုမၼိ ေလဆိပ္မွာ ထိုင္း ၀န္ထမ္း ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားဟာ ျမန္မာဆိုရင္ ဆက္ဆံေရး ေတာ္ေတာ္ က်ဲပါတယ္။ ေမးတာျမန္းတာ
ကအစ အၾကည့္ကအစ ႏိွမ္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ေလဆိပ္မွာ ၀င္၀င္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ ေျပာင္းစီးရတဲ့ ဒုကၡကေန ေ၀းခ်င္လွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိုင္းေလဆိပ္က လုံၿခံဳေရးေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ေက်ာၿပီး ဆက္ဆံတာကို ခံဖူးၾကမွာပါ။ ထားပါေတာ့ေလ။
သည္လိုနဲ႔ All Nippon air linesမွာသြားၿပီး ပစၥည္းေရြးရ ေတာ့တာေပါ့။
အဲသည္မွာတင္ ကၽြန္ေတာ့ ရင္၀ကို ေလာင္ခ်ာ တည့္တည့္မွန္သြားသလို
ခံစားလိုက္ ရပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေသတၱာတစ္လံုးပါ မလာေတာ့ပါဖူးတဲ့။
(ဆက္ပါမည္)
ဇာဂနာ
( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္အမွတ္(၃၉)