``လူငယ္ေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ သမိုင္းဆိုတာေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရ"
**အမ်ိဳးဘာသာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔
ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ကို မဲေပးစို႕
ဟု ေဟာေျပာ စည္းရံုးေနသူမ်ားသို႔ ...**
***အ၀ီဇိဆိုတာ ၾကားဖူးသလား***
----------------------------------------
By : လြန္းေႏြၿငိမ္း
(၁)
“စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံကို ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာတြင္ ကမၻာေအး ကုန္းေျမေပၚမွာ က်င္းပမည္ဆိုတဲ့သတင္းကို စၾကားလုိက္ရတဲ့အခိုက္မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္ေထြးသြားပါတယ္။ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ သာဓုပဲေခၚလုိက္ရမွာလား။ စိတ္မသက္
မသာနဲ႔ ေခါင္းပဲရမ္းလုိက္ရမွာလား။ ဒီအတြက္ ခ်မ္းခ်မ္းေျမ့ေျမ့ႀကီးကိုပဲ ဂုဏ္ယူလုိက္ရမွာလား။ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕လုိ႔ ပူပန္ေသာက ပြားလိုက္ရမွာလား။ စကၠန္႔အခ်ဳိ႕အၾကာမွာေတာ့ ဒါရဲ႕အေျဖကို က်ေနာ္ က်က်နနႀကီးကိုပဲ ထုတ္လုိ႔ရသြားပါေတာ့တယ္။
(၂)
က်ေနာ္က ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သူတေယာက္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဂုဏ္ယူစရာေတြ အျပည့္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားျပန္႔ပြားမႈသမိုင္းမွာ သံဂါယနာ (၆) ႀကိမ္သာ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံက ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္တင္ခဲ့ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ရဟန္းအာဇာနည္မ်ား ထြန္းကားခဲ့တာပါ။ ပဥၥမသံဂါယနာတင္အၿပီးမွာ မင္းတုန္း မင္းတရားႀကီးဟာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား အဓြန္႔ရွည္စြာ တည္ေစႏုိင္ဖို႔ ေက်ာက္ခ်ပ္ေရေပါင္း (၇၂၉) ခ်ပ္ေပၚမွာ (၇) ႏွစ္ႏွင့္ (၅) လေက်ာ္မွ် အခ်ိန္ယူ ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္ႀကီးလုိ႔ ႏုိင္ငံတကာက အံ့ၾသယူရတဲ့ ကုသိုလ္ေတာ္ပါပဲ။ မႏၱေလးေတာင္ေျခ မွာရွိတဲ့ ကုသိုလ္ေတာ္ေစတီ မဟာရံအတြင္းမွာ လုိဏ္ဂူျပႆဒ္မ်ားျဖင့္ ေက်ာက္စာတိုင္မ်ားကို တည္ထားကိုးကြယ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သခင္ႏုရဲ႕ ပါလီမန္အစိုးရလက္ထက္မွာလည္း ကမၻာေအး လႈိင္ဂူမွာ ႏုိင္ငံတကာက မေထရ္ျမတ္မ်ားကိုပါ ပင့္ဖိတ္ေလွ်ာက္ထားၿပီး မင္းကြန္းဆရာေတာ္
ဦး၀ိစိတၱ၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား အစရွိတဲ့ မေထရ္ျမတ္မ်ားႏွင့္ ဆဌသံဂါယနာကိုတင္ခဲ့
ႏုိင္တာပါ။
(၃)
အခု… နအဖ စစ္အစိုးရက ကမကထျပဳၿပီးက်င္းပေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါ က်ေနာ္ ဘယ္လုိမွ ဂုဏ္မယူ ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲ။
က်ေနာ့္မွာ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြရွိခ့ဲပါတယ္။
(၄)
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာကပါ။
ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္က်ေနလုိ႔ ေထာင္ဖြင့္ေနာက္က်တဲ့ တမနက္ခင္းမွာ…
ဂန္ဖလားေတြျပည့္ေနလုိ႔ ကုဋီတက္ရခက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဂန္ဖလားက (၁) ခန္းကို (၂) လံုးပဲ ေပးထားၿပီး (၈) ေပ (၁၀) ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဆရာေတာ္ေတြ (၅) ပါး။ (၆) ပါး အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတာပါ။ ဂႏၶာ႐ုံတိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္၊ ေရႊဘုန္းပြင့္ ဆရာေတာ္၊ သာေကတ ဆရာေတာ္၊ မဟာေဗာဓိ ဆရာေတာ္၊ ေမဒိနီ ဆရာေတာ္၊ အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္၊ သိမ္ေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္၊ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စာ၀ါတက္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ။
အကႌ်အျဖဴ ပံုမက် ပန္းမက်ေတြနဲ႔ ပုဆိုးအျပာေရာင္ကြက္ေထာက္ေတြနဲ႔။ အင္းစိန္ သီးသန္႔ အက်ဥ္း ေထာင္ရဲ႕ အေဆာင္ (၁) ႏွင့္ (၂) မွာ တရာနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ သံဃာေတြနဲ႔ ျပည့္လုဘနန္း ျဖစ္သြား ရတယ္။ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေတြကို ေမႊေႏွာက္ဖမ္းဆီးၿပီး စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြမွာ သဃၤန္းဆြဲခၽြတ္ လူ၀တ္လဲခိုင္းၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လုိက္တာပါ။
တိပိဋကတ္ (၃) ပံု ႏႈတ္ငံုေအာင္ထားၿပီးတဲ့ ဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ (၂) ပံုေအာင္ ထားတဲ့ ဂႏၶ႐ုံတိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စၾကာသီဟ၊ ေစတီယဂၤန စာေမးပြဲေတြကို ထူးထူး
ခၽြန္ခၽြန္ ေအာင္ျမင္ထားတဲ့ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ႌအျဖဴ ပုဆိုးကြက္ေထာက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
ပုဆိုးကို ေကာင္းေကာင္းမစည္းတတ္လုိ႔ သင္းပိုင္၀တ္သလုိလိပ္ၿပီး ၀တ္ထားတာကလည္း ဆရာ ေတာ္ႀကီးေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖို႔ စိတ္မသက္မသာရွိလွပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ဆရာေတာ္ေတြကို ကၽြမ္းထိုးခုိင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ အ႐ုိက္အႏွက္ခံရတဲ့အေၾကာင္း၊ “မင္းတို႔က ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ဘူး။ သံဃာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔က သဃၤန္း၀တ္ေတြ” ဆိုၿပီး မၾကား၀့ံမနာသာ ဆဲေရးတုိင္းထြာခံရတဲ့အေၾကာင္း ဦးဇင္းငယ္ေတြက ေျပာျပၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ သိပ္မေျပာေစခ်င္ၾကဘူး။
ဒီလုိရန္ကုန္မွာ ဆရာေတာ္ေတြကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ပို႔လုိက္သလုိ မႏၱေလး ေလးျပင္ေလးရပ္က ဆရာေတာ္ေတြကိုလည္း မႏၱေလးေထာင္ေတြထဲကို ေထာက္လွမ္းေရး (၁)၊ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၆) က တဆင့္ ပို႔လုိက္ၾကပါၿပီ။ ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္၊ (၇) ႏွစ္၊ (၁၀) ႏွစ္ အသီးသီးခ်ၿပီး ေထာင္ေတြခြဲၿပီး ပို႔လုိက္ပါတယ္။ တိပိဋကတ္ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလဆိုရင္ ဟုိးအေ၀းဆံုး ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ထိ ပို႔ပစ္လုိက္ပါတယ္။
ဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးတာလဲ။ ဒီေလာက္ ဘာေၾကာင့္အညႇဳိးတႀကီးျဖစ္ၾကရတာလဲ။
အျပစ္ကေတာ့…
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဆြမ္းစားပင့္တာကို ဆြမ္းစားမႂကြလုိ႔”
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလႉတဲ့ စာအုပ္ႏွင့္ စာေရးကိရိယာေတြကို ဆရာေတာ္မ်ားက လက္မခံဘဲ ျပန္ပို႔လုိက္
လို႔” လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးက ရွင္းျပပါတယ္။
(၅)
“မိုးေကာင္းေက်ာင္တုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးေရ၀တ ပ်ံေတာ္မူၿပီ” လုိ႔ ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ မင္သက္သြားမိၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဟိုတေလာေလးကမွ ေထာင္ကျပန္လႊတ္လိုက္တာ မဟုတ္လား။
ဟုတ္ပါတယ္။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလုိ႔ကိုပဲ အထဲမွာဆိုရင္ နာမည္ပ်က္မွာစိုးလုိ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေစတနာေကာင္းသလိုလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ကမန္းကတမ္း လႊတ္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျပန္လႊတ္ေပးၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရတာပါ။ ဦးေရ၀တ ဆိုတာက မႏၱေလး သံဃာ့သမဂၢီ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဥကၠ႒ပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကာလႏွင့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု
ေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အကာအကြယ္ အကူအညီေပးခဲ့ႏုိင္သူပါ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၉၀ ေအာက္တုိဘာမွာ မႏၱေလးေထာက္လွမ္းေရး (၁) က ဖမ္းဆီးၿပီး ျပင္းျပင္း
ထန္ထန္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေထာက္ (၁) စစ္ေၾကာေရးစခန္း အခန္း (၅) မွာ က်ေနာ့္ကို စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနၿပီး အခန္း (၄) မွာ ဦးေရ၀တကို စစ္ေၾကာေရး လုပ္ေနခဲ့တဲ့
အခ်ိန္ပါ။ စစ္ေၾကာေရး ရက္ရွည္ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် လူကေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ လက္ ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္အေနအထားႏွင့္ ေန႔ေရာ ညေရာ တခ်က္မွ အနားမေပးဘဲ မတ္တပ္
ရပ္ရက္ အစစ္ခံေနရခ်ိန္မွာပါ။
တဘက္အခန္းက မခ်ိတင္ကဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လုိက္တဲ့အသံ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ဆဲဆိုႀကိမ္း ေမာင္းသံ၊ တ၀ုန္း၀ုန္း ထု႐ုိက္သံေတြဆိုတာကေတာ့ မၾကားခ်င္အဆံုးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အခန္းတံခါးကို ၀ုန္းကနဲ ဆြဲဖြင့္လုိက္ပါတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ လြန္းေႏြၿငိမ္း မင္းက ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတယ္။ မင္းအေဖေတြကို မင္းက ေတာ္ေတာ္ ကာကြယ္ခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ေအး ဒီေန႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ကြာ”
က်ေနာ့္ကို မႏၱေလးႏွင့္ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သူေတြႏွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္ကိုင္ေနသလဲ။ က်ေနာ္က ဘယ္သူေတြကို ဘာတာ၀န္ေပးထားသလဲ ဆုိတာေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးေနတာပါ။ က်ေနာ့္ ဆီက ဘာအေျဖမွမရေလ ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာေလနဲ႔ စစ္ေၾကာေရး ပံုသဏၭာန္ေတြကလည္း
ပိုပိုၿပီး ရက္စက္ျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။
“ဒီေန႔ မင္းကို ငရဲျပည္ပို႔ေပးရမယ္။ ေရွာ့ခ္႐ိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းၾကားဖူးလား ေဟ့ေကာင္”
သိပ္မၾကာပါဘူး။ လက္ထိပ္ခတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေကာက္၀တ္ထဲကို ၀ါယာႀကိဳးရဲ႕ နန္းႀကိဳး စုိက္သြင္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗို႔တိတ္ခ်္တက္လာေအာင္ ဘက္ထရီစက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ပါတယ္။ လက္ထဲမွာ က်င္ကနဲ က်င္ကနဲ ခံစားေနရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္ကို ျမႇင့္ျမႇင့္ၿပီး လွည့္တယ္။
“ေဟ့ေကာင္ လြန္းေႏြၿငိမ္း မႏၱေလးမွာ မင္းလူေတြ ဘယ္သူေတြလဲ”
ေရငတ္သလုိလိုျဖစ္လာတယ္။ အသက္႐ႈလုိ႔ မရေတာ့သလုိပဲ။
“ေဟ့ေကာင္ လြန္းေႏြၿငိမ္း မႏၱေလးမွာ …”
သူ႔အသံကို က်ေနာ္ဆံုးေအာင္ မၾကားႏုိင္ခင္မွာ ဘက္ထရီ အရွိန္ကို အျမင့္ဆံုးတင္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ရပ္ေနရာကေန ေရွ႕ကို လြင့္စင္ ခုန္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ တကိုယ္လံုးက တဆတ္ဆတ္ခါေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ဘာကိုမွသတိမရေတာ့သလုိပဲ။ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္အရင္ကရပ္ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သံမန္တလင္းေပၚ ပစ္စလခတ္ လဲက်ေနေတာ့တယ္။ စူးစူး၀ါး၀ါး အမွတ္မဲ့ ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့ အသံကလည္း စစ္ေၾကာေရးစခန္း ထဲကေန အျပင္ကို လွ်ံထြက္သြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ သတိရေနတာက ဂ်ပန္ေတြ ဓားမိုးထားတဲ့ ေခတ္က ကင္ေပတိုင္အိမ္ႀကီးေတြက ေတာ္လွန္ ေရးသမားေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြ ထြက္ထြက္လာတတ္တယ္ ဆိုတာကိုပါ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ဖက္
ဆစ္က ဓားမိုးထားခဲ့ၿပီး ခုေတာ့… က်ေနာ္ သိပ္စဥ္းစားခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို အတင္းဆြဲ ထူတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ထ ဒီတခါ မင္းမေအာ္ႏုိင္ေအာင္ မင္းပါးစပ္ကို အ၀တ္စီးေပးရမယ္”
ေသြးေတြ အကြက္လိုက္ အကြက္လုိက္ စြန္းေပေနတဲ့ အ၀တ္အျဖဴေရာင္ အစတစ ယူလာၾကတယ္။ မာဖလာ အေပါစားေလးႏွင့္ တူပါတယ္။
“ဟထား ပါးစပ္” ဆိုၿပီးပါးစပ္ထဲကို အ၀တ္စထိုးထည့္ၿပီး (၂) ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီး ေခါင္းေနာက္မွာ ခ်ီလုိက္ပါတယ္။
“အဲဒီေသြးေတြ ဘယ္သူေသြးလဲ မင္းသိလား။ အဲဒါ ေရ၀တေသြးေတြပဲ။ ေအး ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္ရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ေရ၀တရဲ႕ေသြးနဲ႔ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ကြာ။ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသြးအန္ေပေတာ့ ၿပီးေတာ့လဲေသ။ မင္းတို႔ေသသြားလည္း ဘာမွမျဖစ္ဖူး ေခြးေကၽြးလုိက္႐ံုပဲ” ဆက္ၿပီး ေရွာ့ခ္ ႐ုိက္လုိက္။ ပစ္လဲက်သြား လုိက္။ ျပန္ထူၿပီး ျပန္႐ုိက္လုိက္နဲ႔ အျပင္းထန္ဆံုး စစ္ေၾကာရက္မ်ားပါပဲ။
တဘက္ခန္းက ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေအာ္သံေတြကိုလည္း တခ်က္တခ်က္ၾကားေနရတယ္။ “ေသြးအန္ၿပီး လဲေသသြားရင္ အေလာင္းကို ေခြးေကၽြးလုိက္႐ံုပဲ” တဲ့။ သူတုိ႔ဘက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ရွင္းပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္နဲ႔အလုပ္လုပ္လာၿပီဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ရာဇပလႅင္ကို လာၿပီးလႈပ္တာပဲလုိ႔ ယူဆလာၿပီဆိုရင္…
(၆)
ဒီတရက္ကိုလည္း က်ေနာ္ ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ဆရာေတာ္ေတြ မ်က္ႏွာ မေကာင္း ၾကဘူး။ ငပိေက်ာ္ေလးေတြ။ ေျမပဲဆားေလွာ္ေလးေတြကို အထုပ္ကေလးေတြ ခြဲထုပ္ေပးေနၾကတယ္။
“အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘုရား။ ဘာၾကားၾကလုိ႔လဲ ဘုရား”
“ေအာ္ တကာၾကီးမသိေသးဘူးထင္တယ္” အစခ်ီၿပီး စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ရွင္းျပရွာပါတယ္။
ဂႏၶာ႐ံုက ဦးဇင္းေလး (၂) ပါးကို ရဲဘက္ထုတ္မလုိ႔တဲ့။ ဒီဦးဇင္းေလး (၂) ပါးဟာ စာကလည္း အင္မတန္ေတာ္ၿပီး အေနအထိုင္ကလည္း အင္မတန္ေကာင္းပါသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔အျမင္ ေထာင္ထဲ မွာလည္း အေနအထိုင္ေကာင္းပါတယ္။
ဒီဦးဇင္းေလးေတြကလည္း ဆရာေတာ္ေတြလုိ သပိတ္ကံေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို တရား႐ံုးက ပုဒ္မ (၅ည) ႏွင့္ မစြဲပဲ သာသနာညႇဳိးႏြမ္းေစမႈ ပုဒ္မ (၂၉၅) နဲ႔ စြဲခ်က္တင္ၿပီး သိကၡာခ် တဲ့အေနနဲ႔ အဓမၼ ေထာင္ခ်ခဲ့တာပါ။ ႏုိင္ငံေရးပုဒ္မ မဟုတ္ဘဲ ရာဇ၀တ္ပုဒ္မႏွင့္ အခ်ခံလုိက္ရတဲ့ အတြက္ အခုလုိ ရဲဘက္အထုတ္ခံရတာပါ။ မနက္ျဖန္ မနက္ထြက္ရေတာ့မွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလးေတြကို ေျခက်င္းခတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ေျခက်င္းခတ္ခံထားရတဲ့ သူ႔တပည့္ ပဥၥင္းငယ္
ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခုိက္ေနၾကပါတယ္။
ရဲဘက္ ထုတ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဂက္စတာပိုေတြက ဂ်ဴးေတြကို ဖမ္းၿပီး ေအာစ၀စ္ အက်ဥ္းစခန္းကို အပို႔ခံရသလုိပါပဲ။
ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ အတင္းအဓမၼ အခုိင္းခံရတယ္။ ရိကၡာမလံုမေလာက္။ ေဆး၀ါးမလံုမေလာက္နဲ႔ ပစ္ထားတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ကုန္ခန္းၿပီး ေရာဂါ၀င္ၿပီး မေသဆံုးသင့္ဘဲ ေသဆံုးၾကရ
တယ္။ ဒါေတြက ေထာင္ထဲမွာ မၾကားခ်င္လည္းၾကားေနရ မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရတဲ့ ေန႔တဓူ၀ ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ေတြ ေသရြာပို႔ခံရသလုိ ခံစားေနၾကရရွာတာပါ။ ဆရာေတာ္
ေတြ ခံစားရတာလည္း မလြဲပါဘူး။
ေနာက္ သံုးလေလာက္အၾကာမွာ
“ဒကာႀကီး ဘုန္းႀကီးတို႔ ထင္သလုိပဲ ဦးဇင္းေလး ရဲဘက္စခန္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာၿပီ”
(၇)
မႏၱေလးေထာက္လွမ္းေရး (၁) ထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ဦးဇင္းတပါးကို ႏွိပ္စက္ေနရင္း စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးက အခုလုိ ၿခိမ္းေျခာက္ပါသတဲ့။
“ေဟ့ေကာင္ သဃၤန္း၀တ္ မင္း ေရၾကည္အိုင္ဆိုတာ ၾကားဖူးလား”
ဦးဇင္းကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးလုိက္တယ္။
“ေရၾကည္အုိင္ကို ဦးဇင္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒကာေရာ အ၀ီဇိ ဆိုတာ ၾကားဖူးလား”
႐ိုက္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးဟာ တခ်က္ငိုင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္း အျပင္ကို ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ ဂ်ဴတီခ်ိန္းသြားတဲ့အထိ ျပန္၀င္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဦးဇင္းက ျပန္ေျပာ ျပတာကို က်ေနာ္ အၿမဲၾကားေနမိတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ထိပ္သီးႀကီးမ်ားအလိုအရ ဆဲရဆိုရ ႐ိုက္ရႏွက္ရ လုပ္ၾကရေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနႏွင့္ “ဒကာေရာ အ၀ီဇိဆိုတာ ၾကားဖူး လား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ဘယ္ထိ တာသြားခဲ့ၿပီလဲ။
(၈)
ဘယ္လုိပဲရွိပါေစ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘနဖူးေတာင္ သိုက္တူး၀ံ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ကေတာ့...
“ဒကာမႀကီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးပါ”
“ကေန႔အေျခအေနကို ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကပါ”
ျဗဟၼစိုရ္တရားေရွ႕ထားၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေျဖရွင္းၾကပါ” လို႔ ပိုစတာကိုင္ၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ အႀကံျပဳေျပာဆိုတဲ့ ဦးဇင္းတပါးကို ဆူးေလေစတီေတာ္ေရွ႕မွာ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့တယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတဲ့သီလရွင္ႏွစ္ပါးကို ဆူးေလေစတီေတာ္ေရွ႕မွာ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခဲ့ျပန္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပ္တဲ့ဆြမ္းကို မစားခ်င္ဘူးလုိ႔ ျငင္းမိတဲ့ ဂႏၶာ႐ုံက ကုိယ္ရင္ေလး (၂၅) ပါးနဲ႔
ဦးဇင္းငယ္ (၁) ပါးကို ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ (၁၈) ႏွစ္စီ ခ်လုိက္တယ္။ “မႏၱေလးဘုရားႀကီး မဟာျမတ္မုနိ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ဗိုက္ကို ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေဖာက္တာလဲ။ ဘယ္သူ
အမိန္႔ ေပးတာလဲလုိ႔ ရွင္းျပေစခ်င္ပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ မ်က္ႏွာသစ္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထား
ၾကတဲ့ ဦးဇင္း (၇) ပါးကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြၿမိဳ႕က ဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြ တင္ၿပီး တြန္းတဲ့ ဆိုက္ကားကို စည္ပင္ရဲက အတင္းအဓမၼသိမ္းသြားလို႔ သြားၿပီးျပန္ေတာင္းမိတဲ့ ဦးဇင္းငယ္ (၉) ပါးကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္လုိက္ပါတယ္။
(၉)
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္…
သာသနာျပဳမင္း ျဖစ္ေလဟန္အေယာင္ေဆာင္ခ်င္ေနေသးတာလည္း အံ့ဖြယ္သုတပါပဲ။ “စတုတၳ အႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံ” ကို ကမကထျပဳသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ယူလုိက္ခ်င္တာလား။
ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
ျပည္သူေတြကို ဖိႏွိပ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး ေတြဆံုေတြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ျငင္းပယ္ေနလုိ႔ ႏုိင္ငံတကာမွာ လူေတာမတိုး လူရာမ၀င္ျဖစ္ေနတာကို ကုစားဖို႔အတြက္ ေဆးၿမီးတို ရွာႀကံလုိက္တာပဲလို႔ က်ေနာ္ေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္တာ။ ဘုရားကု ကု ၾကည့္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။
(၁၀)
ဘယ္လိုပဲ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြ သံုးၿပီး ႀကံစည္အားထုတ္ေနေပမယ့္ ကမၻာႀကီးကလည္း စဥ္းစား ေတြးေခၚႏုိင္တဲ့ နားေတြ မ်က္လံုးေတြ ဦးေႏွာက္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ နအဖ ေမ့ေနပံုရပါတယ္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ အဓိကအလႉေငြ မတည္ေပးမယ့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ နင္ဖူးစူး႐ႈ အဖြဲ႔ႀကီးက ေနာက္ဆုတ္သြားပါၿပီ။
“စတုတၳ အႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံ” ဆိုတာကို မသံုးဖို႔လည္း ကန္႔ကြက္ေန ပါၿပီ။
ႏိုင္ငံတကာက ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြကလည္း စစ္အစိုးရရဲ႕ ပင့္ဖိတ္မႈကို မႂကြလာေတာ့ဘဲ နီေပါႏုိင္ငံ လုမၺနီမွာ ႏုိင္ငံေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္က မေထရ္ျမတ္မ်ားႏွင့္ “စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံ” အစစ္အမွန္ကို က်င္းပသြားေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွွာေတာ့…
စစ္အစိုးရက သူရြတ္ေနၾက ဂါထာကိုပဲ မရွက္မေၾကာက္ ဆက္ရြတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
“ဘယ္သူတက္တက္ မတက္တက္၊ တက္တဲ့သူနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ဆက္က်င္းပသြားမယ္” ။ ။
(သပိတ္ ကံေဆာင္ေတာ္မူေနၾကေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရဟန္းအာဇာနည္တို႔အား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။)
Credit - လြန္းေႏြၿငိမ္း