၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေမလ( ၃၀ )ရက္ဒီပဲရင္းအေရးအခင္းတြင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္
ကားေမာင္းေပးသူ လူငယ္ ေက်ာ္စိုးလင္းဧ။္အေတြ့အႀကံဳခံစားမွဳ * * * အပိုင္း (၂ )
***********************************************************
အပိုင္း (၂ )
ဒုတိယေနရာကမွ တကယ့္ သတ္ကြင္း။ ပထမေနရာနဲ႔ ေနာက္တေနရာက တမိုင္ေလာက္ ေဝးတယ္။
က်ေနာ္ ထြက္လာေတာ့ ဘဘဦးတင္ဦးကားတို႔၊ အမ်ဳိးသမီးကားတို႔ကို ေက်ာ္ၿပီး
ထိပ္ဆံုးက ေမာင္းထြက္လာတာ ေရွ႕ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေမာင္းေနေတာ့
သူတို႔လည္း ေနာက္က ပါလာတယ္ပဲ ထင္တာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ေရွ႕မွာ
ကုန္ကားၾကီး ၃ စီး ေတြ႔တယ္။ အေဝးကတည္းက ျမင္ေတာ့ လမ္းကို ဒီကားေတြ
ကန္႔လန္႔ ပိတ္လိုက္မွာလည္း စိုးတယ္။ သိပ္လည္း မသကၤာဘူးေပါ့ စၿပီးလည္း
ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ေလ။
အဲ့တာနဲ႔ သူတို႔ ထိပ္တည့္တည့္ေရာက္ၿပီဆိုမွ
ညာဘက္ကို လွည္းလမ္းေပၚကို ခ်ဳိးခ်ၿပီး ေမာင္းမယ္ လုပ္မွ ဒီဘက္အျခမ္းမွာ
ကားအစီး ၂ဝ၊ ၃ဝ ေလာက္က မီးေတြဖြင့္ပီး ထိုးထားတာေတြ႔ရတယ္။ လမ္းရဲ႕ေဘးမွာ
ကြင္းက အက်ယ္ၾကီး ဒိုင္နာလိုလို၊ ကုန္ကားလိုလို ကားေတြ၊ ကြင္းထဲမွာ
စီရပ္ထားတာ။ မီးၾကီးေတြ လမ္းဘက္ကို ထိုးထားတာ။ ကားသံုးစီးကို ေက်ာ္ေတာ့မွ
ျမင္ရတာ။ မီးေတြနဲ႔ လူေတြလည္း မ်ားပါလားေပါ့။ လူေတြက စီရပ္ေနတာ
မႏၲေလးလိုဆိုရင္ တျပေလာက္ကို ရွိတယ္။ လူအျပည့္ပဲ တုတ္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနတာ။
လမ္းေဘးတေလွ်ာက္လံုး အျပည့္ပဲ။ ဟိုမွာက ႐ိုက္တာႏွက္တာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာတင္
ၾကံဳလာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သတ္ကြင္းဆိုတာ
သိလိုက္တယ္။ တုတ္ေတြနဲ႔ လူေတြက လမ္းရဲ႕ ညာဘက္မွာ။ က်ေနာ္ ဆင္းေက်ာ္တဲ့
ညာဘက္မွာ
ေပါ့ေနာ္။ လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာက ၾကံ့ခိုင္ေရး ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီးေတာ့ အရင္ေႏွာက္ယွက္ သလို ေစာင့္ေနၾကတာ။
က်ေနာ္က ကားကို ေခါင္းတည္ၿပီး လီဗာနည္းနည္း နင္းလိုက္ေတာ့ တုတ္ေတြနဲ႔
လူေတြက ရွဲသြားတယ္။ ရွဲသြားၿပီဆိုမွ က်ေနာ္က လမ္းေပၚကို ေခါင္းတင္လိုက္တယ္။
ကားေနာက္မွာေကာ ေဘးပတ္လည္မွာ တြယ္လိုက္လာတဲ့ အခါက်
ေတာ့
ဆြဲခ်ၿပီး ႐ိုက္လိုက္မွာကို စိုးတယ္။ ကား လမ္းေပၚ ေရာက္သြားေတာ့
လက္လွမ္းမမီေတာ့မွ ေနာက္ကေန ဝိုင္းထုၾကတာ။ အဲ့မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းကို
တခ်က္မွန္တယ္။ ဘာနဲ႔ ထုလိုက္လည္း မသိဘူး။ ေသြးေတြ ျဖာသြားတယ္။ အန္တီက
“ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ” ေမးေတာ့ က်ေနာ္ သတိရွိေသးတယ္ “ရတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
လမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ သစ္သားနဲ႔ သံဆူးၾကိဳးနဲ႔ ဘယ္ရီဂိတ္ ပိတ္ထားတယ္။ အဲ့တာကို
က်ေနာ္က တိုက္ခ်ဳိးၿပီး ဆက္ေမာင္းမယ္ လုပ္ေတာ့ ကားႏွစ္စီးနဲ႔ ဆက္ပိတ္ထားတာ
ေတြ႔ရတယ္။ ကားႏွစ္စီးရဲ႕ ၾကားမွာ လူသြားဖို႔ လမ္းခ်န္ထားတာ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ
လူသြားလမ္းက က်ေနာ့္ကားနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီကေန လြတ္သြားတာ။
လြတ္သြားေတာ့ အေရွ႕မွာ ရဲ ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားတာ။
က်ေနာ္လည္း မထူးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ေမာင္းေတာ့ သူတို႔က ဒိုင္ဗင္ေတြဘာေတြ
ထိုးၿပီး ေရွာင္တဲ့သူက ေရွာင္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ က်ေနာ္ မတိုက္ျဖစ္ပါဘူး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမည္ -- သမိုင္းမွန္ကို သိေစလိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္
No comments:
Post a Comment