လက္
““ကိုကိုႀကီး အဘ ဦးေအာင္ထြန္း ဧည့္ေတြ႕ျပင္ထားမယ္””
““ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါ ငါ့ညီကြ။ မင္းကေတာ့ လုပ္ထည့္ လုိက္ျပန္ၿပီ””
ဧရာ၀တီ အေနာက္ဘက္ကမ္းက " ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလး "မွာ ၊ ၿမိဳ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိမသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ၿမိဳ႕ကုိမသိနဲ႔ ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြေတာင္စြန္းခဲ့တဲ့ ကာလ တစ္ခု။ ဒီ၀န္ထမ္းေလးေတြပဲ အျပန္အလွန္ အေဖာ္ျပဳခဲ့ရ ေတာ့ ေျပာမနာ ဆိုမနာ။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာေတြ႕ ေနက် ညီေလးနဲ႔ပါ ခင္ေနေတာ့ နာမည္ကို ရင္းႏွီးေနတာ ေပါ့။ စာရြက္ကုိင္ၿပီး ဖတ္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုသူနဲ႔အဘ အမည္ မွားဖတ္လိုက္တာ ။
““ေဆာရီး ၊ ေဆာရီး အစ္ကိုေရ ။ မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ””
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလုိ ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလုိ ။ ကုိယ့္ ကို ကုိယ္ေတာ့ “အစ္ကိုအႀကီးအဘအရာ” ဆိုတဲ့ မာန္က ဘယ္ေတာ့မွမခ် ။ ေတြ႕လိုက္လို႔ စိတ္တုိင္းမက် ရင္ ဆူခ်င္ ေငါက္ခ်င္ေသးတာ ။ တကယ္က ေဖေဖေရာ ေမေမပါ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အစ္ကိုအႀကီးအေနနဲ႔ အဘအရာကေန အုပ္ထိန္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ ၊ ေထာက္ပံ့ ကူညီခဲ့ရတာ ၊ ဘာဆိုဘာမွမရွိ ။ တစ္ခုမွမရွိ နတ္ၳိ ။ ညီေလးက သာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းေသာသားသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ......။
$$$$$$$$$$$$$$$$
““ဟင့္အင္း ၊ ဟင့္အင္း ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့လိုခ်င္ေသးတယ္ ။
ဒီအတုိင္းဆို သားႀကီးတစ္ေယာက္တည္းအေဖာ္မရွိဘဲေနမွာ””
ေဖေဖေရာ ၊ ေမေမ့ ေမာင္ႏွမေတြပါ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၾက ၊ေဆြးေႏြးၾကေပါ့ ။ ေမေမကနွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတဲ့ေရာဂါ ။ ေမာေမာေနတာ ။ ခြဲစိတ္ကုသဖုိ႔ စဥ္းစားေန ၾကတဲ့ၾကားထဲ ကေလးယူဖုိ႔ဆိုတာက စြန္႔စြန္႔ စားစားကိစၥ ။ ဓာတ္မွန္႐ုိက္ ၊ လိုအပ္တဲ့ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈေတြ အထပ္ထပ္
လုပ္ၿပီးမွ ေမေမ့ဆႏၵကုိ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ခဲ့ၾကရတာ ။ စကားနည္းတဲ့ ညီေလး တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုထဲ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ မနီးမေ၀းကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဗီဇာေစာင့္ေနေလသလားမသိ ။
လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေနၿပီ ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ ေတာ္က ေမေမ့ကို ဆိုးေနၾက ၊ ခၽြဲေနၾက ။
လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ပါလား ကြယ္ ။ ဗိုက္ထဲက ညီေလးကုိ သနားပါတယ္ ေနာ္ ။ ေမေမလည္း အၾကာ
ႀကီး ဘယ္ခ်ီႏုိင္မလဲ ။ ေအာက္ဆင္းေလွ်ာက္ေနာ္ သားက လိမၼာပါတယ္””
ေယာက္်ားေလး ၊ မိန္းကေလး မသိ ေသးေပမဲ့ ေမေမ့စိတ္ကသားေယာက္်ား ေလးပဲ စြဲေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ေမေမ့ဗုိက္ကုိ နားနဲ႔ကပ္ၿပီး မျမင္ရ ေသးတဲ့ ညီေလးအသံကို နားေထာင္ၾကည့္ ေသးတယ္ ။
““ေမေမ ညီေလးက အိပ္ေနလား မသိဘူးေနာ္။ ဘာမွမၾကားရဘူး””
ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကုိ အသာ ပြတ္သပ္ေနရင္း ---
““ေအး ...ေအး ၊ ညီေလးႏုိးတဲ့အခါ က် သားကုိေျပာမယ္ ။ အခုေတာ့ ညီေလး အိပ္ပါေစ သားရယ္ ေနာ္””
$$$$$$$$$$$$$$$$$
အိပ္ေနလိုက္တာ ၊ ဖလ္အုပ္ေဆာင္း တစ္ခုထဲမွာ ႏွာေခါင္းမွာေရာ၊ လက္ေတြမွာ ပါ ပုိက္ေတြတန္းလန္းနဲ႔ ကေလးနီတာရဲ ေလး ။““အဲဒါ သားညီေလး””တဲ့ ။ ေလးႏွစ္ သားအရြယ္က မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ၀ုိးတ၀ါး ။ ေမေမက အိပ္ရာထက္ကေန သူ႔သားငယ္ ကုိ တေမးတည္းေမးေနလို႔ ခဏယူလာၿပီး ျပတာ ။ ၿပီးေတာ့ ဖလ္အုပ္ေဆာင္းေလးထဲ ျပန္ထည့္ ။ နွလံုးေရာဂါသည္ ပုပုေသးေသး ။ ေမေမ့ရဲ႕ မိခင္
ေမတၱာ ၊ ေမေမ့ရဲ႕သတ္ၱိ ၊ အဲဒါ ညီေလးရဲ႕ ဇာတိအစေပါ့ ။
တကယ္ေတာ့ ညီေလးက လာျခင္း ေကာင္းေသာ ညီေလးပ ါ။ညီေလးက အလံုသား ။ ေဖေဖက ႐ံုးနဲ႔နီးေအာင္ အလံုေျမာင္းႀကီးလမ္းမွာ အိမ္ငွားေနတာ ။ ကုိယ္၀န္အရင့္ အမာႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဟုိနား ဒီနား လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း ထမနဲေကၽြးေနတဲ့ အိမ္တစ္ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ““စားခ်င္လိုက္တာေလ ၊ အိမ္အ၀နားထိ ၀င္သြားလိုက္မိတာ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ေတာင္ သတိမထားလိုက္မိ ဘူး ။ ရွက္လိုက္တာ ဟဲ.. ဟဲ .. ထည့္ပါ ဟဲ့ ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ကို ေကၽြးပါ ။ စား ...စား ၀ေအာင္စား ဆိုၿပီး အတင္းေခၚေကၽြးလို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို စားပစ္လိုက္တယ္””တဲ့ ။ ေမေမ ျပန္ေျပာျပတာ ။ “သက္သတ္လြတ္ ထမနဲမွ ခ်င္ျခင္းတပ္ခဲ့တဲ့ ညီေလး” ။ အဲဒီရက္ပုိင္းပဲ ဗိုက္နာတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ေထာင္ထားတဲ့ သံုးဘီးကားက ေရကန္အသင့္ ၊ ၾကာအသင့္ ။ ညႀကီးမင္းႀကီး ခ်က္ခ်င္းလိုက္ပုိ႔ ေဆး႐ုံတင္ ။ တစ္ညပဲဗိုက္နာရတယ္ ။တန္းျပီးေမြးတာပဲ ။ ေမေမ ဘာမွသိပ္မပင္ပန္းလိုက္ဘူး ။ ပင္ပန္းတာက ညီေလး ။မေအရဲ႕ ၀မ္းၾကာတုိက္ထဲကေန ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ပဋိသေႏ္ၶ နွစ္ထပ္ကြမ္း ။ ေဆး႐ံုသြား တုိင္းေမေမ့ဆီ အရင္၀င္ေတြ႕၊ ၿပီးရင္ ညီေလး ကုိသြားၾကည့္ ၾက ။ တစ္ခါတေလ ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲက ေန ညီေလးက လက္ကေလး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ။
$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ေလဆိပ္ႀကိဳပုိ ႔ကားေပၚ တက္ခါနီး လက္ကေလး လႈပ္ယမ္းၿပီးနႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ညီေလးကုိ ေလဆိပ္ခန္းမေဆာင္အေပၚထပ္ကေန မိသားစုနဲ႔အတူ နႈတ္ဆက္ေနရင္း ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္လာမိတယ္ ။ ညီေလး စီးရမယ့္ေလယာဥ္က ကြင္းလယ္မွာ ။ ေလ ယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီး ေလွကားထိပ္ကေန တစ္ခါရပ္ၿပီး နႈတ္ဆက္ေနေသးတယ္ ။ မ်က္ ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ေလယာဥ္ကြင္းကုိ ပတ္အရွိန္ယူေနတာကို လိုက္ ၾကည့္ေနဆဲ ။ ေရွ႕ဘီး ေျမာက္ခနဲ ေျမကအႂကြ မွာ လႈိက္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ ။ ပီဘိ ကေလးတစ္ေယာက္လို ႐ႈိက္ ႐ႈိက္ၿပီး ငိုလိုက္မိတာ ေဘးဘီကိုေတာင္
မၾကည့္ေတာ့ဘူး။
တကယ္က အိမ္မွာညီေလးက ကေလးပဲ ။ စြာ စြာ စြာ စြာ အသံတစာစာက ကၽြန္ေတာ္ ။ ညီေလးက ရွိလို႔ရွိမွန္းေတာင္ မသိရဘူး ။အသံကို မထြက္ဘူး ။ သူလုပ္ခ်င္ ရာ တစ္ခုခုကို လုပ္ေနတာ ။ လမ္းသြားရင္ လည္း လမ္းေဘးကအပင္ေလးေတြ ၊ အရြက္ ေတြ ခူးၿပီးနမ္းၾကည့္ ၊ ၿပီးရင္ အဲဒါဘာပင္ ၊ ဘာေရာဂါအတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ၊ အေကာင္ဘေလာင္ေလးေတြကို ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ရင္လည္း ၾကည့္ေနတတ္တာ ။ သူ႔ ၀ါသနာက တစ္မ်ဳိး ။ ဘဘကဆို ““ဟုိေကာင္ေပ်ာက္ေနျပန္ၿပီ။ ဘာမဟုတ္တာ လုပ္ေန ျပန္ၿပီလဲ ၊ သြားၾကည့္စမ္း”” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခိုင္းတတ္တယ္ ။ ဘယ္သူ႔မွေတာ့ အေႏွာင့္ အယွက္မေပးဘူး ။ ထင္မိထင္ရာ လုပ္ေန တတ္တာ ။ တစ္ခါေတာ့ အသံမၾကား ဘာ မၾကား ညီေလးေပ်ာက္ေနျပန္ေရာ ၊ လိုက္ရွာ ေတာ့ လားလား တခၽြတ္ခၽြတ္အသံေလး ၾကားေတာ့မွ ေတြ႕ၿပီ ကိုယ္ေတာ္
ေခ်ာ ။
မီးဖိုေခ်ာင္ ေခါင္မိုးကေန တြဲေလာင္း ကပ္႐ိုက္ထားတဲ့ က်ပ္ခိုးစင္ ။ ထုိင္လုိ႔မွမရ တာ ။ အိုးခြက္အပုိပစ္ၥည္းေတြ တင္ထားတဲ့ ေနရာ ။အဲဒါ သူ႔တစ္ကိုယ္စာ တြန္းေရႊ႕ၿပီး ေခြေခြေလး ။ ႀကံဖန္ၿပီးတက္ေနတယ္ ။ ႀကံဖန္ၿပီးတက္ေနတယ္ ၊ ထန္းလ်က္တစ္ဖက္ ၊ ဘဘ ပုလင္းထဲက နိႈက္သြားတာ ။ တစ္ခါလည္း ဆားတစ္ဆုပ္နဲ႔ ၿခံေထာင့္က မန္က်ည္းပင္ ေပၚမွာ ။ မာလကာပင္ခြၾကားထုိင္ၿပီး တခြမ္း ခြမ္း ကိုက္စားေနတာေတြက ရွိေသးရဲ႕။
ဒီထက္ငယ္တဲ့အရြယ္တုန္းက အေၾကာင္း ဆို အဘြားက ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္ ။ ညီေလးက ရမ္း
တမ္းရမ္းတမ္း လမ္းစေလွ်ာက္တဲ့ အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းေနခါစ စာ ၾကည့္ဖုိ႔လုပ္ေပးထားတဲ့ စားပြဲေစာင္းေလး ရွိတယ္ ။ တင္ပလ္ႅင္ေခြထုိင္ၿပီး အဲဒီစားပြဲေပၚ စာအုပ္တင္ဖတ္ရတာ ။ “အ အာ အိ အီ အု အူ ေအ အဲ ေအာ့ ေအာ္ အံအား” ညီေလး က ပ်င္းမွာေပါ့ ။ ကစားဖို႔ အေဖာ္မွမရွိတာ ။ အဲဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္ဆြဲ ၊ စာအုပ္ လွမ္းဆြဲနဲ႔ စာၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး ။အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ စားပြဲေစာင္းေလးပါ စာေရး စားပြဲအျမင့္ေပၚကုိတင္ထားရတယ္ ။ အဲဒါ သူ႔အားေလးနဲ႔ ေတြ႕ကရာေတြ ေကာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းလွမ္းပစ္ေတာ့တာဆိုပဲ ။
တစ္အိမ္လံုးမွာအငယ္ဆံုးဆိုၿပီး ကေလးလိုထားၾက ၊ ခ်စ္ၾကတဲ့ညီေလးအေၾကာင္း ေတြက ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ ။
ၿပီးေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္ရာတည္း ။ အိပ္ရာ၀င္ခါနီးဆိုခြလိုက္ ၊ ညႇစ္လိုက္ ၊ ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ေဆာ့ေနခဲ့ၾကတာ ။ အမိေျမေပၚမွာ ေတာင္ ရပ္ေ၀းမသြားဖူးတဲ့ညီေလး ။ ပင္ လယ္ရပ္ျခား ခြဲရၿပီဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္း က်ပ္ဆို႔နင့္လာတာ အမွန္ ။
ပင္ လယ္ရပ္ျခား ခြဲရၿပီဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္း က်ပ္ဆို႔နင့္လာတာ အမွန္ ။ “အစ္ကုိႀကီးအဘအရာ” မဟုတ္လား ။ ညီေလးက ပညာေရးကလည္း တုိးလိုးတန္းလန္း ၊ တတိယႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ ။ ကၽြန္ေတာ္က လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ဒီပလိုမာေအာင္ၿပီးလို႔ တကၠသုိလ္ဆက္တက္တာ ။ တကယ္ဆို အလုပ္၀င္သင့္ေနၿပီပဲ ။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ ။ စာေတာ္ တယ္ဆိုၿပီး အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထြက္ေစခ်င္ ။ တက္ ေနတဲ့ေမဂ်ာကလည္း တကၠသုိလ္မွာ ပထမ ဆံုး စဖြင့္တဲ့အသုတ္ ၊ ၀င္ခြင့္အမွတ္ကလည္း ျမင့္ ၊ အလားအလာလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေပါ့ ။ညီေလးက႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာ ။ ျပန္လာမွတက္ လည္းရတာပဲ ။ ဒီအခြင့္အေရးက မိသားစု အတြက္လည္း တကယ့္ကို မက္စရာ ။ အဲဒါ နဲ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ပညာေရးကို တစ္ခန္းရပ္ၿပီး ေရျခားေျမျခား စီးပြားရွာ သြားရမွာ ။ ေဖေဖတို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ေတြ က အသုိင္းအ၀ုိင္းႀကီးႀကီးက သားသမီးေတြ ။ညီေလးကေတာ့စကားသာနည္းတာ မိသားစုဘ၀ကုိ နားလည္
ၿပီးသား ။
အဲဒီအခ်ိန္ ဒီမွာေခတ္အစားဆံုး 'တိုယိုတာအက္စ္အီး ' ကားတစ္စီးကုိ ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီးရွစ္လအၾကာမွာ ၀ယ္ပုိ႔လိုက္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴး လိုက္ၾကတာ ။ မိသားစုကေတာ့ ညီေလး အတြက္ စိုးရိမ္သြားတယ္ ။ သံုးသင့္တာလည္းသံုး ၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္လည္း စားဖို႔ လွမ္း မွာရ ၊ ေျပာရ ။ သိပ္မၾကာဘူး မသြားခင္က အစာအိမ္ေပါက္လို႔ ဗိုက္ခြဲထားရတာက ျပန္ နာလာလို႔ ဟုိမွာ အစာအိမ္ထဲပုိက္ထည့္ၿပီး အတြင္း
ခ်ဳပ္႐ိုးေတြပါ ျပန္စစ္ရ၊ ၾကည့္ရ တယ္ဆိုေတာ့ အားလံုး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ နည္းနည္းနာၿပီး ပံုမွန္ဆက္လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုလို ႔။
ညီေလးက အဲဒီလို မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုကသိပ္ အားထား
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “သန္းေလးဆယ္အတြက္ ထြန္ယက္ရမယ္” ဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ။
$$$$$$$$$$$$$$$$$
႐ံုးခန္းစားပြဲမွာထုိင္ေနတဲ့ ညီေလးကုိ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္ ။ တာ၀န္ရွိသူက
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့ ။
““ကဲ.. ...ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ဆံုၿပီေပါ့ဗ်ာ ။ အခက္အခဲရွိတဲ့အခ ါ၊ အကူအညီလိုတဲ့အခါ လည္း ေျပာပ ါ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ႏိုင္တာ ကူညီဖုိ႔အသင့္ပါပဲ”” လို႔ ေျပာ
ေျပာဆိုဆို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္အၿပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေအာင့္ႏုိင္ဘူး ။
““ညီေလးက ဘယ္လိုကဘယ္လို””
““မသိပါဘူး ကိုကိုရာ ၊ မိသားစုတစ္ေယာက္ လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ကတစ္ဆင့္ လာေခၚေတာ့ အိမ္မွာ ေဖေဖေရာ ေမေမ ပါမရွိဘူး ။ ညီေလးပဲရွိေတာ့ လုိက္ခဲ့မယ္ဆို ၿပီး ကမန္းကတန္း လိုက္လာတာ””
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္ရင္း ---
““ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ညီေလးက အုပ္ထိန္းသူကိုး”” လို႔ေျပာၿပီး ညီအစ္ကုိႏွစ္ ေယာက္
ျပိဳင္တူရယ္လိုက္မိၾကတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မကပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ညီေလးလည္း ဒီကအသံဗလံေတြၾကားေတာ့ ဟုိမွာဆက္
ေနရင္ ရမယ့္အခြင့္အလမ္းေတြအားလံုးစြန္႔လႊတ္ၿပီး ျပန္လာတာ ။
ညီေလးရွာေဖြလာခဲ့သမွ်ထဲက ကၽြန္ ေတာ္က တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ သြားသြား ေတာင္းလည္း
ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းရွာဘူး ။ အဲဒီလိုနဲ႔ လာမေတာင္းေတာ့ဘဲ ေပ်ာက္ သြားလိုက္တာ အခု ျပန္ဆံု
ေတာ့ညီအစ္ကုိ နွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရပါပဲ ။
ေနာက္တစ္ေခါက္ “ခဏ”ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါ ။ ေဖေဖလည္းမရွိရွာေတာ့ ။ အဲဒီ “ခဏ”ပထမတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ေမေမ လည္းဆံုး ။ အဲဒီ “ခဏ”တစ္ေလွ်ာက္လံုး လည္း ညီေလးက မပ်က္မကြက္ဘဲ ၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကို ဘယ္ေနရာပုိ႔ပုိ႔ မခ်ဳိ႕တဲ့ေစရ ။ ဆယ့္ေလးႏွစ္ကာလႀကီးမ်ားေတာင္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အရင္တစ္ေယာက္ ဧည့္ေတြ႕သြားေနတုန္း အခန္းထဲ၀င္လွဲရင္း အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ ေတြဆီ လြင့္ေမ်ာေနတုန္း ။
““အစ္ကို ထြက္မယ္ ၊ ကုိေအာင္ေရာက္ ေနၿပီ””
အခန္း၀ကေန လာေခၚေနတဲ့ ခုနက ၀န္ထမ္းေလးကုိ ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး ထြက္လိုက္ လာခဲ့တယ္ ။
““မင္းမွားေတာ့ မမွားဘူးကြ””
““ဘာလဲ အစ္ကုိရ ၊ အရင္းမရွိ အဖ်ား မရွိ””
““မင္း ခုနကေျပာသြားတဲ့ဟာ ကုိကိုႀကီး အဘ ဦးေအာင္ထြန္းဆိုတာေလ ဟုတ္တယ္ ကြ ၊ “အစ္ကုိႀကီး အဘအရာ” မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ “ညီအငယ္ အဘအရာ” ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေတြးၿပီး သေဘာက်ေနတာေဟ့””
စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဧည့္ေတြ႕ခန္းကိုလွမ္းျမင္ရေတာ့ ညီေလး က လက္ကေလး လႈပ္ယမ္းၿပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနတယ္။
ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲက လက္ကေလး။ ။
ေလယာဥ္ ေလွကားထိပ္က လက္ကေလး။ ။
သံဆန္ခါအကြက္ကုိ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလး။ ။ ။
စာၾကြင္း ။ ။
ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ “ခဏ” မဟုတ္မွန္း သိပါတယ္ ။ ကာလက “ခဏ” မဟုတ္ သလို ၊ လာရတဲ့ခရီးကလည္း “ခဏခရီး” မဟုတ္ ။ “မဲဇာ”ကေန ကာလေရြ႕ေလ်ာၿပီး အမည္ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာ ။ ေလးအုပ္ေျမာက္ျပကၡဒိန္ကို လွမ္းအၾကည့္ ။ ညီေလးရဲ႕ “အျဖည့္ခံ” ဘ၀ေလး ဘယ္
ေလာက္ထိ ရွည္ၾကာဦးမည္မသိ ။
ကိုကိုႀကီး
( မိုင္းဆတ္အက်ဥ္းေထာင္ )
ကုိးကားစကားလံုး
၁။ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္နဲ႔ၿမိဳ႕ကေလး-
ညီပုေလး၀တၳဳတုိမွ
၂။သန္းေလးဆယ္အတြက္ထြန္ယက္-
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု ကဗ်ာမွ
““ဟင့္အင္း ၊ ဟင့္အင္း ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့လိုခ်င္ေသးတယ္ ။
ဒီအတုိင္းဆို သားႀကီးတစ္ေယာက္တည္းအေဖာ္မရွိဘဲေနမွာ””
ေဖေဖေရာ ၊ ေမေမ့ ေမာင္ႏွမေတြပါ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၾက ၊ေဆြးေႏြးၾကေပါ့ ။ ေမေမကနွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတဲ့ေရာဂါ ။ ေမာေမာေနတာ ။ ခြဲစိတ္ကုသဖုိ႔ စဥ္းစားေန ၾကတဲ့ၾကားထဲ ကေလးယူဖုိ႔ဆိုတာက စြန္႔စြန္႔ စားစားကိစၥ ။ ဓာတ္မွန္႐ုိက္ ၊ လိုအပ္တဲ့ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈေတြ အထပ္ထပ္
လုပ္ၿပီးမွ ေမေမ့ဆႏၵကုိ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ခဲ့ၾကရတာ ။ စကားနည္းတဲ့ ညီေလး တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုထဲ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ မနီးမေ၀းကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဗီဇာေစာင့္ေနေလသလားမသိ ။
လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေနၿပီ ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ ေတာ္က ေမေမ့ကို ဆိုးေနၾက ၊ ခၽြဲေနၾက ။
လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ပါလား ကြယ္ ။ ဗိုက္ထဲက ညီေလးကုိ သနားပါတယ္ ေနာ္ ။ ေမေမလည္း အၾကာ
ႀကီး ဘယ္ခ်ီႏုိင္မလဲ ။ ေအာက္ဆင္းေလွ်ာက္ေနာ္ သားက လိမၼာပါတယ္””
ေယာက္်ားေလး ၊ မိန္းကေလး မသိ ေသးေပမဲ့ ေမေမ့စိတ္ကသားေယာက္်ား ေလးပဲ စြဲေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ေမေမ့ဗုိက္ကုိ နားနဲ႔ကပ္ၿပီး မျမင္ရ ေသးတဲ့ ညီေလးအသံကို နားေထာင္ၾကည့္ ေသးတယ္ ။
““ေမေမ ညီေလးက အိပ္ေနလား မသိဘူးေနာ္။ ဘာမွမၾကားရဘူး””
ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကုိ အသာ ပြတ္သပ္ေနရင္း ---
““ေအး ...ေအး ၊ ညီေလးႏုိးတဲ့အခါ က် သားကုိေျပာမယ္ ။ အခုေတာ့ ညီေလး အိပ္ပါေစ သားရယ္ ေနာ္””
$$$$$$$$$$$$$$$$$
အိပ္ေနလိုက္တာ ၊ ဖလ္အုပ္ေဆာင္း တစ္ခုထဲမွာ ႏွာေခါင္းမွာေရာ၊ လက္ေတြမွာ ပါ ပုိက္ေတြတန္းလန္းနဲ႔ ကေလးနီတာရဲ ေလး ။““အဲဒါ သားညီေလး””တဲ့ ။ ေလးႏွစ္ သားအရြယ္က မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ၀ုိးတ၀ါး ။ ေမေမက အိပ္ရာထက္ကေန သူ႔သားငယ္ ကုိ တေမးတည္းေမးေနလို႔ ခဏယူလာၿပီး ျပတာ ။ ၿပီးေတာ့ ဖလ္အုပ္ေဆာင္းေလးထဲ ျပန္ထည့္ ။ နွလံုးေရာဂါသည္ ပုပုေသးေသး ။ ေမေမ့ရဲ႕ မိခင္
ေမတၱာ ၊ ေမေမ့ရဲ႕သတ္ၱိ ၊ အဲဒါ ညီေလးရဲ႕ ဇာတိအစေပါ့ ။
တကယ္ေတာ့ ညီေလးက လာျခင္း ေကာင္းေသာ ညီေလးပ ါ။ညီေလးက အလံုသား ။ ေဖေဖက ႐ံုးနဲ႔နီးေအာင္ အလံုေျမာင္းႀကီးလမ္းမွာ အိမ္ငွားေနတာ ။ ကုိယ္၀န္အရင့္ အမာႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဟုိနား ဒီနား လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း ထမနဲေကၽြးေနတဲ့ အိမ္တစ္ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ““စားခ်င္လိုက္တာေလ ၊ အိမ္အ၀နားထိ ၀င္သြားလိုက္မိတာ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ေတာင္ သတိမထားလိုက္မိ ဘူး ။ ရွက္လိုက္တာ ဟဲ.. ဟဲ .. ထည့္ပါ ဟဲ့ ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ကို ေကၽြးပါ ။ စား ...စား ၀ေအာင္စား ဆိုၿပီး အတင္းေခၚေကၽြးလို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို စားပစ္လိုက္တယ္””တဲ့ ။ ေမေမ ျပန္ေျပာျပတာ ။ “သက္သတ္လြတ္ ထမနဲမွ ခ်င္ျခင္းတပ္ခဲ့တဲ့ ညီေလး” ။ အဲဒီရက္ပုိင္းပဲ ဗိုက္နာတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ေထာင္ထားတဲ့ သံုးဘီးကားက ေရကန္အသင့္ ၊ ၾကာအသင့္ ။ ညႀကီးမင္းႀကီး ခ်က္ခ်င္းလိုက္ပုိ႔ ေဆး႐ုံတင္ ။ တစ္ညပဲဗိုက္နာရတယ္ ။တန္းျပီးေမြးတာပဲ ။ ေမေမ ဘာမွသိပ္မပင္ပန္းလိုက္ဘူး ။ ပင္ပန္းတာက ညီေလး ။မေအရဲ႕ ၀မ္းၾကာတုိက္ထဲကေန ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ပဋိသေႏ္ၶ နွစ္ထပ္ကြမ္း ။ ေဆး႐ံုသြား တုိင္းေမေမ့ဆီ အရင္၀င္ေတြ႕၊ ၿပီးရင္ ညီေလး ကုိသြားၾကည့္ ၾက ။ တစ္ခါတေလ ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲက ေန ညီေလးက လက္ကေလး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ။
$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ေလဆိပ္ႀကိဳပုိ ႔ကားေပၚ တက္ခါနီး လက္ကေလး လႈပ္ယမ္းၿပီးနႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ညီေလးကုိ ေလဆိပ္ခန္းမေဆာင္အေပၚထပ္ကေန မိသားစုနဲ႔အတူ နႈတ္ဆက္ေနရင္း ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္လာမိတယ္ ။ ညီေလး စီးရမယ့္ေလယာဥ္က ကြင္းလယ္မွာ ။ ေလ ယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီး ေလွကားထိပ္ကေန တစ္ခါရပ္ၿပီး နႈတ္ဆက္ေနေသးတယ္ ။ မ်က္ ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ေလယာဥ္ကြင္းကုိ ပတ္အရွိန္ယူေနတာကို လိုက္ ၾကည့္ေနဆဲ ။ ေရွ႕ဘီး ေျမာက္ခနဲ ေျမကအႂကြ မွာ လႈိက္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ ။ ပီဘိ ကေလးတစ္ေယာက္လို ႐ႈိက္ ႐ႈိက္ၿပီး ငိုလိုက္မိတာ ေဘးဘီကိုေတာင္
မၾကည့္ေတာ့ဘူး။
တကယ္က အိမ္မွာညီေလးက ကေလးပဲ ။ စြာ စြာ စြာ စြာ အသံတစာစာက ကၽြန္ေတာ္ ။ ညီေလးက ရွိလို႔ရွိမွန္းေတာင္ မသိရဘူး ။အသံကို မထြက္ဘူး ။ သူလုပ္ခ်င္ ရာ တစ္ခုခုကို လုပ္ေနတာ ။ လမ္းသြားရင္ လည္း လမ္းေဘးကအပင္ေလးေတြ ၊ အရြက္ ေတြ ခူးၿပီးနမ္းၾကည့္ ၊ ၿပီးရင္ အဲဒါဘာပင္ ၊ ဘာေရာဂါအတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ၊ အေကာင္ဘေလာင္ေလးေတြကို ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ရင္လည္း ၾကည့္ေနတတ္တာ ။ သူ႔ ၀ါသနာက တစ္မ်ဳိး ။ ဘဘကဆို ““ဟုိေကာင္ေပ်ာက္ေနျပန္ၿပီ။ ဘာမဟုတ္တာ လုပ္ေန ျပန္ၿပီလဲ ၊ သြားၾကည့္စမ္း”” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခိုင္းတတ္တယ္ ။ ဘယ္သူ႔မွေတာ့ အေႏွာင့္ အယွက္မေပးဘူး ။ ထင္မိထင္ရာ လုပ္ေန တတ္တာ ။ တစ္ခါေတာ့ အသံမၾကား ဘာ မၾကား ညီေလးေပ်ာက္ေနျပန္ေရာ ၊ လိုက္ရွာ ေတာ့ လားလား တခၽြတ္ခၽြတ္အသံေလး ၾကားေတာ့မွ ေတြ႕ၿပီ ကိုယ္ေတာ္
ေခ်ာ ။
မီးဖိုေခ်ာင္ ေခါင္မိုးကေန တြဲေလာင္း ကပ္႐ိုက္ထားတဲ့ က်ပ္ခိုးစင္ ။ ထုိင္လုိ႔မွမရ တာ ။ အိုးခြက္အပုိပစ္ၥည္းေတြ တင္ထားတဲ့ ေနရာ ။အဲဒါ သူ႔တစ္ကိုယ္စာ တြန္းေရႊ႕ၿပီး ေခြေခြေလး ။ ႀကံဖန္ၿပီးတက္ေနတယ္ ။ ႀကံဖန္ၿပီးတက္ေနတယ္ ၊ ထန္းလ်က္တစ္ဖက္ ၊ ဘဘ ပုလင္းထဲက နိႈက္သြားတာ ။ တစ္ခါလည္း ဆားတစ္ဆုပ္နဲ႔ ၿခံေထာင့္က မန္က်ည္းပင္ ေပၚမွာ ။ မာလကာပင္ခြၾကားထုိင္ၿပီး တခြမ္း ခြမ္း ကိုက္စားေနတာေတြက ရွိေသးရဲ႕။
ဒီထက္ငယ္တဲ့အရြယ္တုန္းက အေၾကာင္း ဆို အဘြားက ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္ ။ ညီေလးက ရမ္း
တမ္းရမ္းတမ္း လမ္းစေလွ်ာက္တဲ့ အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းေနခါစ စာ ၾကည့္ဖုိ႔လုပ္ေပးထားတဲ့ စားပြဲေစာင္းေလး ရွိတယ္ ။ တင္ပလ္ႅင္ေခြထုိင္ၿပီး အဲဒီစားပြဲေပၚ စာအုပ္တင္ဖတ္ရတာ ။ “အ အာ အိ အီ အု အူ ေအ အဲ ေအာ့ ေအာ္ အံအား” ညီေလး က ပ်င္းမွာေပါ့ ။ ကစားဖို႔ အေဖာ္မွမရွိတာ ။ အဲဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္ဆြဲ ၊ စာအုပ္ လွမ္းဆြဲနဲ႔ စာၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး ။အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ စားပြဲေစာင္းေလးပါ စာေရး စားပြဲအျမင့္ေပၚကုိတင္ထားရတယ္ ။ အဲဒါ သူ႔အားေလးနဲ႔ ေတြ႕ကရာေတြ ေကာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းလွမ္းပစ္ေတာ့တာဆိုပဲ ။
တစ္အိမ္လံုးမွာအငယ္ဆံုးဆိုၿပီး ကေလးလိုထားၾက ၊ ခ်စ္ၾကတဲ့ညီေလးအေၾကာင္း ေတြက ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ ။
ၿပီးေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္ရာတည္း ။ အိပ္ရာ၀င္ခါနီးဆိုခြလိုက္ ၊ ညႇစ္လိုက္ ၊ ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ေဆာ့ေနခဲ့ၾကတာ ။ အမိေျမေပၚမွာ ေတာင္ ရပ္ေ၀းမသြားဖူးတဲ့ညီေလး ။ ပင္ လယ္ရပ္ျခား ခြဲရၿပီဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္း က်ပ္ဆို႔နင့္လာတာ အမွန္ ။
ပင္ လယ္ရပ္ျခား ခြဲရၿပီဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္း က်ပ္ဆို႔နင့္လာတာ အမွန္ ။ “အစ္ကုိႀကီးအဘအရာ” မဟုတ္လား ။ ညီေလးက ပညာေရးကလည္း တုိးလိုးတန္းလန္း ၊ တတိယႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ ။ ကၽြန္ေတာ္က လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ဒီပလိုမာေအာင္ၿပီးလို႔ တကၠသုိလ္ဆက္တက္တာ ။ တကယ္ဆို အလုပ္၀င္သင့္ေနၿပီပဲ ။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ ။ စာေတာ္ တယ္ဆိုၿပီး အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထြက္ေစခ်င္ ။ တက္ ေနတဲ့ေမဂ်ာကလည္း တကၠသုိလ္မွာ ပထမ ဆံုး စဖြင့္တဲ့အသုတ္ ၊ ၀င္ခြင့္အမွတ္ကလည္း ျမင့္ ၊ အလားအလာလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေပါ့ ။ညီေလးက႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာ ။ ျပန္လာမွတက္ လည္းရတာပဲ ။ ဒီအခြင့္အေရးက မိသားစု အတြက္လည္း တကယ့္ကို မက္စရာ ။ အဲဒါ နဲ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ပညာေရးကို တစ္ခန္းရပ္ၿပီး ေရျခားေျမျခား စီးပြားရွာ သြားရမွာ ။ ေဖေဖတို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ေတြ က အသုိင္းအ၀ုိင္းႀကီးႀကီးက သားသမီးေတြ ။ညီေလးကေတာ့စကားသာနည္းတာ မိသားစုဘ၀ကုိ နားလည္
ၿပီးသား ။
အဲဒီအခ်ိန္ ဒီမွာေခတ္အစားဆံုး 'တိုယိုတာအက္စ္အီး ' ကားတစ္စီးကုိ ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီးရွစ္လအၾကာမွာ ၀ယ္ပုိ႔လိုက္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴး လိုက္ၾကတာ ။ မိသားစုကေတာ့ ညီေလး အတြက္ စိုးရိမ္သြားတယ္ ။ သံုးသင့္တာလည္းသံုး ၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္လည္း စားဖို႔ လွမ္း မွာရ ၊ ေျပာရ ။ သိပ္မၾကာဘူး မသြားခင္က အစာအိမ္ေပါက္လို႔ ဗိုက္ခြဲထားရတာက ျပန္ နာလာလို႔ ဟုိမွာ အစာအိမ္ထဲပုိက္ထည့္ၿပီး အတြင္း
ခ်ဳပ္႐ိုးေတြပါ ျပန္စစ္ရ၊ ၾကည့္ရ တယ္ဆိုေတာ့ အားလံုး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ နည္းနည္းနာၿပီး ပံုမွန္ဆက္လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုလို ႔။
ညီေလးက အဲဒီလို မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုကသိပ္ အားထား
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “သန္းေလးဆယ္အတြက္ ထြန္ယက္ရမယ္” ဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ။
$$$$$$$$$$$$$$$$$
႐ံုးခန္းစားပြဲမွာထုိင္ေနတဲ့ ညီေလးကုိ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္ ။ တာ၀န္ရွိသူက
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့ ။
““ကဲ.. ...ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ဆံုၿပီေပါ့ဗ်ာ ။ အခက္အခဲရွိတဲ့အခ ါ၊ အကူအညီလိုတဲ့အခါ လည္း ေျပာပ ါ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ႏိုင္တာ ကူညီဖုိ႔အသင့္ပါပဲ”” လို႔ ေျပာ
ေျပာဆိုဆို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္အၿပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေအာင့္ႏုိင္ဘူး ။
““ညီေလးက ဘယ္လိုကဘယ္လို””
““မသိပါဘူး ကိုကိုရာ ၊ မိသားစုတစ္ေယာက္ လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ကတစ္ဆင့္ လာေခၚေတာ့ အိမ္မွာ ေဖေဖေရာ ေမေမ ပါမရွိဘူး ။ ညီေလးပဲရွိေတာ့ လုိက္ခဲ့မယ္ဆို ၿပီး ကမန္းကတန္း လိုက္လာတာ””
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္ရင္း ---
““ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ညီေလးက အုပ္ထိန္းသူကိုး”” လို႔ေျပာၿပီး ညီအစ္ကုိႏွစ္ ေယာက္
ျပိဳင္တူရယ္လိုက္မိၾကတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မကပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ညီေလးလည္း ဒီကအသံဗလံေတြၾကားေတာ့ ဟုိမွာဆက္
ေနရင္ ရမယ့္အခြင့္အလမ္းေတြအားလံုးစြန္႔လႊတ္ၿပီး ျပန္လာတာ ။
ညီေလးရွာေဖြလာခဲ့သမွ်ထဲက ကၽြန္ ေတာ္က တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ သြားသြား ေတာင္းလည္း
ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းရွာဘူး ။ အဲဒီလိုနဲ႔ လာမေတာင္းေတာ့ဘဲ ေပ်ာက္ သြားလိုက္တာ အခု ျပန္ဆံု
ေတာ့ညီအစ္ကုိ နွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရပါပဲ ။
ေနာက္တစ္ေခါက္ “ခဏ”ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါ ။ ေဖေဖလည္းမရွိရွာေတာ့ ။ အဲဒီ “ခဏ”ပထမတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ေမေမ လည္းဆံုး ။ အဲဒီ “ခဏ”တစ္ေလွ်ာက္လံုး လည္း ညီေလးက မပ်က္မကြက္ဘဲ ၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကို ဘယ္ေနရာပုိ႔ပုိ႔ မခ်ဳိ႕တဲ့ေစရ ။ ဆယ့္ေလးႏွစ္ကာလႀကီးမ်ားေတာင္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အရင္တစ္ေယာက္ ဧည့္ေတြ႕သြားေနတုန္း အခန္းထဲ၀င္လွဲရင္း အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ ေတြဆီ လြင့္ေမ်ာေနတုန္း ။
““အစ္ကို ထြက္မယ္ ၊ ကုိေအာင္ေရာက္ ေနၿပီ””
အခန္း၀ကေန လာေခၚေနတဲ့ ခုနက ၀န္ထမ္းေလးကုိ ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး ထြက္လိုက္ လာခဲ့တယ္ ။
““မင္းမွားေတာ့ မမွားဘူးကြ””
““ဘာလဲ အစ္ကုိရ ၊ အရင္းမရွိ အဖ်ား မရွိ””
““မင္း ခုနကေျပာသြားတဲ့ဟာ ကုိကိုႀကီး အဘ ဦးေအာင္ထြန္းဆိုတာေလ ဟုတ္တယ္ ကြ ၊ “အစ္ကုိႀကီး အဘအရာ” မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ “ညီအငယ္ အဘအရာ” ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေတြးၿပီး သေဘာက်ေနတာေဟ့””
စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဧည့္ေတြ႕ခန္းကိုလွမ္းျမင္ရေတာ့ ညီေလး က လက္ကေလး လႈပ္ယမ္းၿပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနတယ္။
ဖလ္အုပ္ေဆာင္းထဲက လက္ကေလး။ ။
ေလယာဥ္ ေလွကားထိပ္က လက္ကေလး။ ။
သံဆန္ခါအကြက္ကုိ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလး။ ။ ။
စာၾကြင္း ။ ။
ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ “ခဏ” မဟုတ္မွန္း သိပါတယ္ ။ ကာလက “ခဏ” မဟုတ္ သလို ၊ လာရတဲ့ခရီးကလည္း “ခဏခရီး” မဟုတ္ ။ “မဲဇာ”ကေန ကာလေရြ႕ေလ်ာၿပီး အမည္ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာ ။ ေလးအုပ္ေျမာက္ျပကၡဒိန္ကို လွမ္းအၾကည့္ ။ ညီေလးရဲ႕ “အျဖည့္ခံ” ဘ၀ေလး ဘယ္
ေလာက္ထိ ရွည္ၾကာဦးမည္မသိ ။
ကိုကိုႀကီး
( မိုင္းဆတ္အက်ဥ္းေထာင္ )
ကုိးကားစကားလံုး
၁။ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္နဲ႔ၿမိဳ႕ကေလး-
ညီပုေလး၀တၳဳတုိမွ
၂။သန္းေလးဆယ္အတြက္ထြန္ယက္-
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု ကဗ်ာမွ
No comments:
Post a Comment