ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းမေဝးခ်င္ပါ
ေဆာင္းပါး ကိုဖတ္ျပီး အၾကံဥာဏ္ေပးပါ
ၾကည့္စမ္း က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက သိထားတဲ့ အရာေတြ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ ။
အမွန္လား အမွားလား က်မလည္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မွတ္မိေနတာလဲလို႔
သိခ်င္ၾကမယ္ထင္တယ္။ က်မငယ္ငယ္ ခုနွစ္ အတိအက်ဆုိ၇င္ ၁၉၈၈ ေပါ့။ လမ္းေပၚမွာ
လူေတြမ်ားမွမ်ားပဲ။ သြားလိုက္ၾက လာလိုက္ၾက ေျပးလိုက္ၾက လႊားလိုက္က် နဲ႕
ျမင္ကြငး္ထဲမွာ အရမ္းကို ရႈပ္ေထြးတဲ့ အရာေတြ ။ ဒါေပမယ့္ အစုလိုက္
အစုလိုက္ လက္ထဲမွာလည္း ဓာတ္ပံုေတြကိုင္ ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း
မနားတမ္းေအာ္ေနၾကတာ။ ေရွ႔႕က တစ္ေယာက္က တိုင္ေပးရင္
ေနာက္လူေတြကလိုက္ေအာ္ၾကတယ္။ က်မစိတ္ထဲ အခ်က္က်က် လႈပ္ရွားေနတဲ့
နာရီလက္တံေတြလိုပဲ။ စီစီရီရီနဲ႕ အတန္းလိုက္ လွည့္တဲ့ သူေတြကလည္း
တစ္ဖြဲ႕နဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ လမ္းထိပ္ေတြမွာေတာင္ ဆံုေနၾကေသးတယ္။ စီတန္း
လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို လမ္းေဘးကေန အေအးတိုက္တဲ့သူေတြ၊
မုန္႕ေကၽြးတဲ့ သူေတြ ၊ ေရတိုက္တဲ့ သူေတြနဲ႔ လမ္းအျပည့္ အပ္က်စရာေတာင္
မရွိဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ က်မ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဘာလို႔
ဒီလိုေတြ သြားေနလာလႈပ္ရွားေနၾကတာလဲဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ က်မ ကေလးပီပီ
ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်မ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ က်မရဲ႕ လက္ကို
ကိုင္ထားတဲ့ အေဖ့ကို မေနနုိင္မထိုင္နုိင္ ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“အေဖ....အဲဒါဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဟင္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။ “ဆိုေတာ့ အေဖက
က်မကို ၾကည့္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ထက္ ဘာျပန္ေျဖမလဲဆိုတာကို အာရံုစိုက္ေနမိတာ။
“ဒီျမင္ကြင္း ကို တေန႔ေန႔က်ရင္ သမီးသေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ သမီးကို
ေျပာလည္း နားလည္နုိ္င္အုန္းမယ္ မထင္ဘူးတဲ့“
က်မ သိခ်င္တဲ့ အေျဖကို ဘာလို႕ အေဖမေျပာတာလဲလို႔ေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး
မေတြးမိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ေန႕ ကို ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့။ က်မ
အိပ္ေနရင္း ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ၊ ဦးေလးေတြနဲ႕
က်န္တဲ့ လူေတြ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတယ္ေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ။ လူေတြကလည္း
အမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ သိခ်င္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါ အေဖ့ကို ေမးရင္ ေျဖမွာ မဟုတ္လို႔
ဦးေလး တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္တယ္။
“ဦးေလး။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ။ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္း
ပါတယ္။ဆိုေတာ့ “သမီးေရ ဦးေလးတို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြက စီတန္း လွည့္လည္တဲ့
အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ထြက္ရမယ္။ မထြက္မေနရ အမိန္႔ေလ တဲ့“
ေအာ္ ဒါ ခိုင္းလို႔ လုပ္ေနၾကတာပါလားလို႔ေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ဒီထက္လည္း
ပိုမေတြးမိပါဘူး။ တကယ္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္တဲ့။ ျပည္တြင္း
မျငိမ္သက္မႈမ်ားေၾကာင့္ စစ္အစ္ိုးရက အုပ္ခ်ုဳပ္မႈပိုင္းကို
ယာယီလႊဲေျပာင္းယူလိုက္ရပါတယ္တဲ့
ေလ။ ေအာ္
..........................ေက်း
ဇူးၾကီးပါေပ့ ...ေရႊဥာဏ္ေတာ္
စူးေရာက္လွပါေပ့။
ယာယီ...ယာယီ...ယာယီ.....ဘယ္ေတာ့
ဆံုးမလဲ က်မေသခ်ာမသိဘူး။ ယာယီ
တစ္နွစ္.....ယာယီ နွစ္နွစ္.....ရာသီေတြအလီလီေျပာ
င္း ၊ ရြက္ေဟာင္းေတြ
အခါခါေၾကြ၊ ရြက့္္သစ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲ။ တစ္ေနကုန္ လို႔ တစ္မိုးေသာက္
ပံုစံခြက္ေတြေအာက္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာေတာင္ က်မ နားလည္ေနခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ယာယီ ဆိုတဲ့ စနစ္ေအာက္မွာပဲ က်မၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ထင္ပါ့။
အမွန္တရားေတြ ေတာတိုး ၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ေဘာင္ခတ္
နုိင္ငံေရးဘက္လွည့္ရင္ အက်ဥ္းက် နုိိုင္သတဲ့။ လူေတြပါးစပ္ဖ်ား
ေထာင္ကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးတဲ့ေလ။ ကဲ ....ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ဘာနဲ႕
ပိတ္ထားမွန္းေတာင္ မသိနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၾကရင္ေတာင္
နုိင္ငံေရး မပါေၾကးလို႔ ေျပာလာက်တာ ေခတ္စကားတစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနရၿပီ။
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ သမိုင္းဘာသာသင္ရေတာ့ နုိင္ငံ့ ဖခင္ႀကီး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို တိုတိုတုတ္တုတ္ သင္သတဲ့ေလ။
က်မ သိခ်င္တာေတြ မ်ားေနေပမယ့္ ေမးခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့
စပ္စုတတ္တဲ့ က်မကို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ေျပာထားၾကတယ္။ နင္စပ္စုလို႔
နင့္အေဖအဖမ္းခံရရင္ နင္တို႔ တစ္အိမ္လံုး ေနစရာေပ်ာက္သြားမယ္။
ထမင္းငတ္သြားမယ္။ အဲလိုေနခ်င္လား ။ ကဲ....က်မ ဘာမ်ား ေျပာထြက္ပါေတာ့မလဲ။
က်မ သိခ်င္တာက နည္းနည္းေလးပါ။ မေျဖရဲေလာက္ေအာင္ကို ဘယ္အရာေတြက
ဖိနွိပ္ထားတယ္ မသိပါဘူး။
ဘယ္နုိင္ငံ မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ။ ဘယ္နုိင္ငံမွာ
ဘယ္လိုစီးပြားေရးေတြလုပ္ေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ၊ ဘယ္နုိင္ငံမွာ
ဘယ္လိုေတြတိုးတက္ထြန္းကားေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ။ က်မတို႕ နုိင္ငံ
သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းဘယ္သူသိလဲ။ က်မတို႕နုိင္ငံ စီးပြားေရး
ဘယ္သူေတြ သိလဲ။ က်မတို႕နုိင္ငံ ပညာေရး ဘယ္သူေတြသိလဲ။ ““ဘာမွ လာမေမးနဲ႔
ေအးေအးပဲ ေနခ်င္တယ္။ ဆားျဖဴးစားရရင္ စားရပါေစ၊ ေနရာသစ္မွာ
ဆန္သစ္ေတာ့ေျပာင္းမစားနုိင္ဘူး
တဲ့““...............
““ကိုယ့္ဝမ္းစာေတာင္ အနုိင္နုိင္ရယ္...နုိင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားနုိင္ဘူးတဲ့““
““အမေလး မေျပာပါနဲ႔ ၊ ေခါင္းနဲ႕ကိုယ္ အိုးစားကြဲေနပါ့မယ္““တဲ့
““ေဟ့ .ေနေရးစားေရးထက္ ဘယ္အေရးမွ အေလးမေပးနုိင္ဘူး““တဲ့
““နိုင္ငံေရးေတြမေျပာေၾကးေနာ္““
တဲ့
““ဟဲံ့..ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္ က်န္တာေတြ ဘာမွ လာမေမးနဲ႕ အလုပ္ျပဳတ္တာ
ျမင္ခ်င္တာလား““တဲ့
ေအာ္.......စီးပြားေရးေတြ ၾကပ္တည္း၊ ေနထိုင္ေရးေတြ ခက္ခဲ။
လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ေဘာင္ခတ္ ၊ လႊမ္းမိုးမႈရဲ႕ စနက္ေၾကာင့္ လူေတြလည္း
လြန္႔လြန္႔လူး၊ ဆင္းရဲ မြဲေတျခင္းက ရုန္းမထြက္နုိင္ စားဝတ္ေနေရးကို
ဦးစားေပးေနရလို႔ ဘယ္အေရးေတြမွ လွည့္ၾကည့္ဘို႔ မအားနုိင္ၾကပါဘူး။
အသိဥာဏ္ေတြ ကန္႕လန္ကာခ်၊ နားလည္သူေတြ မဟနုိင္ေအာင္ အိမ္အသစ္မွာ ဆန္သစ္ေတြ
ေကၽြးဘို႔ ေခၚသြားခံရတာေတြကလည္း ဒုနဲ႕ေဒး။ အသိဥာဏ္ေတြ လမ္းပြင့္
စာတတ္သူေတြ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီးတိုင္းျပည္ အေရးေတြ နားလည္သူမ်ားလာခဲ့ရင္
တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ေပါ၊ ဘယ္သေဘာက ဘယ္လိုဆိုတာ ေထာက္ျပလာၾကရင္ ယာယီေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးကုန္မွာစိုးေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မလွည့္နုိင္ေအာင္ စီးပြားေရးေတြ
ပိတ္ေလွာင္လိုက္ၾကတယ္။ မလုပ္ ၊ မရႈပ္ ၊ မျပဳတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ေခၚရင္လာ၊
ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႕ ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ အမိန္႕ေတြနဲ႕ ေနရာတုိင္းမွာ
မလႈပ္နုိင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။
နုိင္ငံျခားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကီးမွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးတဲ့ ကေလးေတြ
ရွိလာတယ္။ ခ၇ီးသြားေတြလာရင္ လက္ျဖန္႕ေတာင္းလို႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့
ဘဝေတြမ်ားလာတယ္။ ေတာမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီးဟာ
သီဟတင္စိုး လို႔ ထင္လာတဲ့ ကေလးေတြရွိလာတယ္။ ၁၂ လက္မ TV ေသးေသးေလးကို
ဘက္ထရီနဲ႕ ၾကည့္ရင္း ဟယ္ ဒီကားႀကီး ကလွလိုက္တာ ၊ ဟယ္ ဒီတိုက္ႀကီးက
မိုက္လိုက္တာနဲ႕ အားက်ျခင္းေတြနဲ႕ နွစ္သိမ့္ ၊ အိပ္ယာဝင္
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္ မခိုင္မာနုိင္တဲ့ ဘဝေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။
ယံုၾကည္ျခင္းေတြခ်ဳပ္ေနွာင္ နားလည္ တတ္သိတဲ့ ပညာတတ္ေတြ
ေထာက္မျပနုိင္ေအာင္ နုိင္ငံကို အေမွာင္ခ်ၿပီး
မိန္႕မိန္႕ႀကီးေပ်ာ္ေနလိုက္က်တာ
မ်ား ေျပာလို႔ေတာင္ ကုန္နုိင္ေတာ့မယ္
မထင္ဘူး။ “အဘတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ စားဝတ္ေနေရးဆိုတာ
ဒီေလာက္ပုူစရာမလိုခဲ့ဘူး။ ေငြတစ္က်ပ္ရွိရင္
မိသားစုအားလံုးထမင္းစားလို႔ရတယ္
။ ခုေတာ့ကြယ္““
အဘ ညည္းညဴခဲ့ဘူးတဲ့ အသံကို ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိေနခဲ့ၿပီ။ စာေလး
မေတာက္တေခါက္တတ္လာေတာ့ စာေလးေပးေလးက ဖတ္ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ္လက္လွမ္းမီတဲ့
သတင္းစာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နုိင္ငံႀကီးက တိုးတက္ေနလိုက္တာ။
ေခတ္ေတြမီေနလိုက္တာ။ ပညာတတ္ေတြ ေပါေနလိုက္တာ။ သယံဇာတေတြ တြင္းထြက္ေတြနဲ႕
နုိင္ငံကို မ်ား စိန္ေတြစီထားလိုက္တာ ဘယ္ေန႔ ကိုယ့္ေနတဲ့ဘက္ အလွည့္က်မလဲ
မဆီမဆိုင္ ထိုင္ေတြးခဲ့ဘူးတယ္။ ေခ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြကို
ေက်ာ္ခြၿပီး တစ္မနက္စနစ္လမ္းေတြမွာ ေခါင္းေတြေမာ့ၿပီး ဖဲၾကိဳးျဖတ္တဲ့
ပြဲကို လက္ခုပ္ဝင္တီးေပးခဲ့၇ေသးတယ္။
စားဝတ္ေနေ၇းေလး အဆင္ေျပေအာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ေလး ဖုန္ခါၿပီး
အလုပ္သြားေလွ်ာက္ေတာ့ ပါတီနုိင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမယ္တဲ့။ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာ
ရဘို႕ ေငြ၅၀၀ ေပးခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာကလည္း လိုေသးေတာ့
ေနာက္ထပ္ ေငြ၅၀၀ ထပ္ကုန္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က မရပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ စာနည္းနည္းတတ္ေနတယ္ေလ။ စာမတတ္မွာ
အသံုးတည့္မွာကိုး။ တကၠသိုလ္ပညာေလးကို ဖင္လိမ္ဖင္လိမ္နဲ႔ တက္ခဲ့ရတာ။
ထမင္းစားလက္မွတ္ျဖစ္တဲ့ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရေတာ့ အလုပ္ေလး ထပ္ေလွ်ာက္မိပါတယ္။
ဘယ္အသင္းဝင္ထားလဲ ၊ မဝင္ရေသးရင္ ဝင္၊ ဘယ္အဖြဲ႕ထဲ ဝင္ထားလဲ၊
ဘယ္အသင္းထဲဝင္တဲ့ အသင္းဝင္လက္မွတ္ ပူးတြဲတင္နုိင္ရင္ ေအာင္မွတ္
ဘယ္ေလာက္တိုးတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ သိရင္ ဘယ္အဆင့္ကို ေရာက္မယ္။ တယ္ဟုတ္တဲ့
ငါပါလား။
ဘယ္အသင္းမွလည္း မရွိ၊ ဘယ္လူႀကီးမွလည္း မသိ ေနာက္ဆံုးက တန္းစီ၇င္ေတာင္
ခဲလံုးခံေနလို႕ ပထမ ေနရာေတာင္ မရခဲ့ဘူး။
ခက္ခဲတဲ့သူေတြကသာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ေနရတာ။ လက္မလႈပ္ ေျခမလႈပ္ ၊ “ဝ“
ကေလးကို ဝိတ္နုိင္တဲ့သူေတြက ဟန္ေတြကို က်လို႔ ၊ အနုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ က်မ
ဘြဲ႕လက္မွတ္က ဘာအေရာင္မွကို ထြက္မလာပါဘူး။
ဒီအေရး ဒီလိုဘဝေတြကို ၾကိဳသိေနၾကလိုု႕ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ
ေတာင္းဆုိေနၾကတာကို ပိတ္ေလွာင္မႈေတြနဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ကို
အျပစ္ေပးတယ္ဆုိပဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေနၾကတာလဲ က်မကေတာ့
ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေတြေပါက္ေနခဲ့ၿပီ။ အာဇာနည္ မိခင္ႀကီးက
မားမားမတ္မတ္နဲ႕ ျပည္သူ႕ဘဝနဲ႕ ထပ္တူခ်ထားခဲ့တာ။ ဒါအျပစ္လား က်မ
အေလးအျမတ္ျပဳတာ အျပစ္တဲ့လား။ ျပည္သူေတြ အေလးအျမတ္ျပဳတာ အျပစ္တဲ့လား။
ဘယ္သူေတြ က ဘယ္ဘဝေတြကို ဝင္ၾကည့္ဘူးခဲ့သလဲ။ ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့ၾကသလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အာဏာတည္ျမဲေရးနဲ႕ မိသားစု ေရ၇ွည္ေကာင္းစားေရးကို
ေထာက္ရႈၿပီး တိုင္းၿပည္ကို ျပာပံုပဲ က်န္ေအာင္
တဖဲ့ခ်င္းဖဲ့ေျခြပစ္လိုက္ၾကတယ္။ သယံဇာတေတြ ေပါၾကြယ္လြန္းလို႔
အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနရင္ေတာင္ ရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ အငတ္ေဘးဆိုက္ေနတယ္။ ဘယ္မလဲ
ျပည္တန္ တဲ့ ပတၱျမား.......................
.
ကိုယ့္နုိင္ငံ ေကာင္းစားဘို႔ ကိုယ့္ျပည္သူေတြ ခ်မ္းသာဘို႔
ကိုယ့္ျပည္သူေတြ နုိင္ငံတကာနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းနုိင္ဘို႔
ၾကိဳးစားအားထုတ္ေပးၾကတဲ့၈၈ မ်ိဳးဆက္ႀကီးေတြကို က်မ အေလးအျမတ္ျပဳ၇ျပန္ၿပီ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ငယ္ငယ္က မသိခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခု ၊ က်မ အေဖ
ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ နားလည္လာမွာပါ ဆိုတာကို ခုသိလာၿပီ။
အေမစု လြတ္လာေတာ့ ျပည္သူေတြဟစ္ေၾကြးတဲ့ အသံကို နွလံုးသားနဲ႕
အသံဖမ္းထားတယ္။ အျမဲတမ္းျပန္ၾကားေယာင္ေနတာ။ မ်က္ရည္ေတြ
လွိမ့္လွ္ိမ့္က်ၿပီး ““အေမစု ေရ .......ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ
ကိုယ္ေနထိုင္ေနေပမယ့္ ေနာက္ေက်ာမလံုရတဲ့ ဖိႏွိပ္ခံ ဘဝေတြကို
ကယ္တင္နုိင္ပါေစ။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရမွာ ကိုယ့္အတြက္ ေနစရာ မရွိတဲ့
ဘဝေတြကို ကယ္တင္ေပးနုိင္ပါေစ။ ျပည္သူေတြကို ခ်စ္ခင္တဲ့ အေမစုကို
ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံဳးသား တိုင္းက ခ်စ္ခင္ ေနပါတယ္။ ႏွလံုးသားရဲ႕
နတ္ေနကိုင္းမွာ အေမစုကို ဘုရားတစ္ဆုူလို အားကိုးယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္ ဆိုတာ
မေျပာလည္း အေမစု သိနုိင္မွာပါ။ မၾကည့္လည္း အေမစု
ျမင္နုိင္မွာပါ။ဒါကိုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္ေလ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေမစု ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ဘဝမ်ားစြာအတြက္ က်မ အေလးအနက္
ဆုေတာင္းတယ္။ ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ က်မ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို
ျဖန္႕ေဝမယ္။ က်မ တတ္သိသေလာက္ ေျပာျပမယ္။ က်မ နားလည္သေလာက္
အားေပးတိုက္တြန္းမယ္။ က်မ အင္အားဟာ ျမဴတစ္မႈန္ေလာက္သာရွိပါေစ
က်မအဲဒီျမဴတစ္မႈန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ က်မလုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ .......ဒါက်မ
သစၥာ........ပါ။
ကိုယ့္နုိင္ငံက ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုက်ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္
လုပ္မေပးဘူး။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ရွိလာတဲ့ ဘဝေတြကို ကယ္တင္မေပးဘူး။
ကိုယ့္နုိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္မေပးနုိင္ဘဲနဲ႔
ကယ္တင္အုန္းမတဲ့ ။ ေရႊဥာဏ္ရွင္တို႔ရယ္............
..ဟုတ္မွလည္း လုပ္ၾကပါ။
သူမ်ားကို ဟီးရိုးလုပ္ၿပီးကယ္တင္ဘို႔ ေတြးမယ့္အစား ကိုယ့္နုိင္ငံ ထဲက
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အရင္ လႊတ္ဖို႔ေတြးပါလား။
ကိုယ့္ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲ မြဲေတေနတာကို အရင္ ေျဖရွင္းေပးပါလား။ အခုေတာ့
အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ကို လြမ္းေနၾကတယ္။ အသိေခါက္ခက္
အဝင္နက္ေနၾကတယ္။ဦးေပၚဦးေျပာတဲ
့ ေခြးျမီး ပညာရွင္ေတြပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ
အံမဝင္တဲ့ အေတြးေတြ။ ခ်စ္လို႔ ကပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂုတ္ေသြးစုပ္ခ်င္လို႔
လည္ပင္း အေစာင္းကို ေစာင့္ေနၾကတာ။ ေျမွာက္ေပးရင္ ..ဘာ..တက္ေအာင္
ကတယ္ဆိုလား။ ေတာ္ပါေပ့ ေရႊဥဏ္၇ွင္တို႔ရယ္ လိုက္လို႔ကို မမီေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ပါ။
ဟိုးအရင္ ေခတ္အခါက ျမန္မာနုိင္ငံဟာ သယံဇာတေတြ ေဝသီေနတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့
နုိင္ငံတစ္နုိင္ငံ ပါပဲ။ လိုသလိုလွည့္ လည္သလိုယူ ရသလိုေရာင္းရင္းနဲ႕
အလည္အလတ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ ကမၻာ့ ေျမပံုမွာ ျမန္မာနုိင္ငံ ပါလို႔
ေထာက္ျပရင္ အမြဲဆံုး နုိင္ငံ အျဖစ္ သမိုင္းေမာ္ကြန္းသစ္ တင္နုိင္ခဲ့ၿပီ။
အနာဂတ္ကို ဟိတ္ဟန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျမင္သာေအာင္ မီးေမာင္းထုိုးၾကည့္မိတယ္။
““ေရႊျပည္ေတာ္
ေမွ်ာ္တိုင္းမေဝးခ်င္ပါဘူး...............အေမစု.............
ရယ္““
ေဆာင္းပါးက ပို ့ထားတာၾကာပါျပီ အသံု၀င္ေနတံုးဘဲဗ်.
အားလံုးကိုေက်းဇူးပါ
ကိုထြန္းေ၀
မူရင္း ဧက မႏၱေလး
8.3.2014
ေဆာင္းပါး ကိုဖတ္ျပီး အၾကံဥာဏ္ေပးပါ
ၾကည့္စမ္း က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက သိထားတဲ့ အရာေတြ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ ။
အမွန္လား အမွားလား က်မလည္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မွတ္မိေနတာလဲလို႔
သိခ်င္ၾကမယ္ထင္တယ္။ က်မငယ္ငယ္ ခုနွစ္ အတိအက်ဆုိ၇င္ ၁၉၈၈ ေပါ့။ လမ္းေပၚမွာ
လူေတြမ်ားမွမ်ားပဲ။ သြားလိုက္ၾက လာလိုက္ၾက ေျပးလိုက္ၾက လႊားလိုက္က် နဲ႕
ျမင္ကြငး္ထဲမွာ အရမ္းကို ရႈပ္ေထြးတဲ့ အရာေတြ ။ ဒါေပမယ့္ အစုလိုက္
အစုလိုက္ လက္ထဲမွာလည္း ဓာတ္ပံုေတြကိုင္ ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း
မနားတမ္းေအာ္ေနၾကတာ။ ေရွ႔႕က တစ္ေယာက္က တိုင္ေပးရင္
ေနာက္လူေတြကလိုက္ေအာ္ၾကတယ္။ က်မစိတ္ထဲ အခ်က္က်က် လႈပ္ရွားေနတဲ့
နာရီလက္တံေတြလိုပဲ။ စီစီရီရီနဲ႕ အတန္းလိုက္ လွည့္တဲ့ သူေတြကလည္း
တစ္ဖြဲ႕နဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ လမ္းထိပ္ေတြမွာေတာင္ ဆံုေနၾကေသးတယ္။ စီတန္း
လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို လမ္းေဘးကေန အေအးတိုက္တဲ့သူေတြ၊
မုန္႕ေကၽြးတဲ့ သူေတြ ၊ ေရတိုက္တဲ့ သူေတြနဲ႔ လမ္းအျပည့္ အပ္က်စရာေတာင္
မရွိဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ က်မ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဘာလို႔
ဒီလိုေတြ သြားေနလာလႈပ္ရွားေနၾကတာလဲဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ က်မ ကေလးပီပီ
ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်မ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ က်မရဲ႕ လက္ကို
ကိုင္ထားတဲ့ အေဖ့ကို မေနနုိင္မထိုင္နုိင္ ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“အေဖ....အဲဒါဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဟင္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။ “ဆိုေတာ့ အေဖက
က်မကို ၾကည့္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ထက္ ဘာျပန္ေျဖမလဲဆိုတာကို အာရံုစိုက္ေနမိတာ။
“ဒီျမင္ကြင္း ကို တေန႔ေန႔က်ရင္ သမီးသေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ သမီးကို
ေျပာလည္း နားလည္နုိ္င္အုန္းမယ္ မထင္ဘူးတဲ့“
က်မ သိခ်င္တဲ့ အေျဖကို ဘာလို႕ အေဖမေျပာတာလဲလို႔ေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး
မေတြးမိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ေန႕ ကို ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့။ က်မ
အိပ္ေနရင္း ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ၊ ဦးေလးေတြနဲ႕
က်န္တဲ့ လူေတြ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတယ္ေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ။ လူေတြကလည္း
အမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ သိခ်င္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါ အေဖ့ကို ေမးရင္ ေျဖမွာ မဟုတ္လို႔
ဦးေလး တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္တယ္။
“ဦးေလး။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ။ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္း
ပါတယ္။ဆိုေတာ့ “သမီးေရ ဦးေလးတို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြက စီတန္း လွည့္လည္တဲ့
အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ထြက္ရမယ္။ မထြက္မေနရ အမိန္႔ေလ တဲ့“
ေအာ္ ဒါ ခိုင္းလို႔ လုပ္ေနၾကတာပါလားလို႔ေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ဒီထက္လည္း
ပိုမေတြးမိပါဘူး။ တကယ္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္တဲ့။ ျပည္တြင္း
မျငိမ္သက္မႈမ်ားေၾကာင့္ စစ္အစ္ိုးရက အုပ္ခ်ုဳပ္မႈပိုင္းကို
ယာယီလႊဲေျပာင္းယူလိုက္ရပါတယ္တဲ့
ေလ။ ေအာ္
..........................ေက်း
ဇူးၾကီးပါေပ့ ...ေရႊဥာဏ္ေတာ္
စူးေရာက္လွပါေပ့။
ယာယီ...ယာယီ...ယာယီ.....ဘယ္ေတာ့
ဆံုးမလဲ က်မေသခ်ာမသိဘူး။ ယာယီ
တစ္နွစ္.....ယာယီ နွစ္နွစ္.....ရာသီေတြအလီလီေျပာ
င္း ၊ ရြက္ေဟာင္းေတြ
အခါခါေၾကြ၊ ရြက့္္သစ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲ။ တစ္ေနကုန္ လို႔ တစ္မိုးေသာက္
ပံုစံခြက္ေတြေအာက္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာေတာင္ က်မ နားလည္ေနခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ယာယီ ဆိုတဲ့ စနစ္ေအာက္မွာပဲ က်မၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ထင္ပါ့။
အမွန္တရားေတြ ေတာတိုး ၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ေဘာင္ခတ္
နုိင္ငံေရးဘက္လွည့္ရင္ အက်ဥ္းက် နုိိုင္သတဲ့။ လူေတြပါးစပ္ဖ်ား
ေထာင္ကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးတဲ့ေလ။ ကဲ ....ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ဘာနဲ႕
ပိတ္ထားမွန္းေတာင္ မသိနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၾကရင္ေတာင္
နုိင္ငံေရး မပါေၾကးလို႔ ေျပာလာက်တာ ေခတ္စကားတစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနရၿပီ။
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ သမိုင္းဘာသာသင္ရေတာ့ နုိင္ငံ့ ဖခင္ႀကီး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို တိုတိုတုတ္တုတ္ သင္သတဲ့ေလ။
က်မ သိခ်င္တာေတြ မ်ားေနေပမယ့္ ေမးခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့
စပ္စုတတ္တဲ့ က်မကို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ေျပာထားၾကတယ္။ နင္စပ္စုလို႔
နင့္အေဖအဖမ္းခံရရင္ နင္တို႔ တစ္အိမ္လံုး ေနစရာေပ်ာက္သြားမယ္။
ထမင္းငတ္သြားမယ္။ အဲလိုေနခ်င္လား ။ ကဲ....က်မ ဘာမ်ား ေျပာထြက္ပါေတာ့မလဲ။
က်မ သိခ်င္တာက နည္းနည္းေလးပါ။ မေျဖရဲေလာက္ေအာင္ကို ဘယ္အရာေတြက
ဖိနွိပ္ထားတယ္ မသိပါဘူး။
ဘယ္နုိင္ငံ မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ။ ဘယ္နုိင္ငံမွာ
ဘယ္လိုစီးပြားေရးေတြလုပ္ေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ၊ ဘယ္နုိင္ငံမွာ
ဘယ္လိုေတြတိုးတက္ထြန္းကားေနလဲ ဘယ္သူသိလဲ။ က်မတို႕ နုိင္ငံ
သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းဘယ္သူသိလဲ။ က်မတို႕နုိင္ငံ စီးပြားေရး
ဘယ္သူေတြ သိလဲ။ က်မတို႕နုိင္ငံ ပညာေရး ဘယ္သူေတြသိလဲ။ ““ဘာမွ လာမေမးနဲ႔
ေအးေအးပဲ ေနခ်င္တယ္။ ဆားျဖဴးစားရရင္ စားရပါေစ၊ ေနရာသစ္မွာ
ဆန္သစ္ေတာ့ေျပာင္းမစားနုိင္ဘူး
တဲ့““...............
““ကိုယ့္ဝမ္းစာေတာင္ အနုိင္နုိင္ရယ္...နုိင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားနုိင္ဘူးတဲ့““
““အမေလး မေျပာပါနဲ႔ ၊ ေခါင္းနဲ႕ကိုယ္ အိုးစားကြဲေနပါ့မယ္““တဲ့
““ေဟ့ .ေနေရးစားေရးထက္ ဘယ္အေရးမွ အေလးမေပးနုိင္ဘူး““တဲ့
““နိုင္ငံေရးေတြမေျပာေၾကးေနာ္““
တဲ့
““ဟဲံ့..ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္ က်န္တာေတြ ဘာမွ လာမေမးနဲ႕ အလုပ္ျပဳတ္တာ
ျမင္ခ်င္တာလား““တဲ့
ေအာ္.......စီးပြားေရးေတြ ၾကပ္တည္း၊ ေနထိုင္ေရးေတြ ခက္ခဲ။
လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ေဘာင္ခတ္ ၊ လႊမ္းမိုးမႈရဲ႕ စနက္ေၾကာင့္ လူေတြလည္း
လြန္႔လြန္႔လူး၊ ဆင္းရဲ မြဲေတျခင္းက ရုန္းမထြက္နုိင္ စားဝတ္ေနေရးကို
ဦးစားေပးေနရလို႔ ဘယ္အေရးေတြမွ လွည့္ၾကည့္ဘို႔ မအားနုိင္ၾကပါဘူး။
အသိဥာဏ္ေတြ ကန္႕လန္ကာခ်၊ နားလည္သူေတြ မဟနုိင္ေအာင္ အိမ္အသစ္မွာ ဆန္သစ္ေတြ
ေကၽြးဘို႔ ေခၚသြားခံရတာေတြကလည္း ဒုနဲ႕ေဒး။ အသိဥာဏ္ေတြ လမ္းပြင့္
စာတတ္သူေတြ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီးတိုင္းျပည္ အေရးေတြ နားလည္သူမ်ားလာခဲ့ရင္
တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ေပါ၊ ဘယ္သေဘာက ဘယ္လိုဆိုတာ ေထာက္ျပလာၾကရင္ ယာယီေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးကုန္မွာစိုးေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မလွည့္နုိင္ေအာင္ စီးပြားေရးေတြ
ပိတ္ေလွာင္လိုက္ၾကတယ္။ မလုပ္ ၊ မရႈပ္ ၊ မျပဳတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ေခၚရင္လာ၊
ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႕ ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ အမိန္႕ေတြနဲ႕ ေနရာတုိင္းမွာ
မလႈပ္နုိင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။
နုိင္ငံျခားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကီးမွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးတဲ့ ကေလးေတြ
ရွိလာတယ္။ ခ၇ီးသြားေတြလာရင္ လက္ျဖန္႕ေတာင္းလို႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့
ဘဝေတြမ်ားလာတယ္။ ေတာမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီးဟာ
သီဟတင္စိုး လို႔ ထင္လာတဲ့ ကေလးေတြရွိလာတယ္။ ၁၂ လက္မ TV ေသးေသးေလးကို
ဘက္ထရီနဲ႕ ၾကည့္ရင္း ဟယ္ ဒီကားႀကီး ကလွလိုက္တာ ၊ ဟယ္ ဒီတိုက္ႀကီးက
မိုက္လိုက္တာနဲ႕ အားက်ျခင္းေတြနဲ႕ နွစ္သိမ့္ ၊ အိပ္ယာဝင္
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္ မခိုင္မာနုိင္တဲ့ ဘဝေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။
ယံုၾကည္ျခင္းေတြခ်ဳပ္ေနွာင္ နားလည္ တတ္သိတဲ့ ပညာတတ္ေတြ
ေထာက္မျပနုိင္ေအာင္ နုိင္ငံကို အေမွာင္ခ်ၿပီး
မိန္႕မိန္႕ႀကီးေပ်ာ္ေနလိုက္က်တာ
မ်ား ေျပာလို႔ေတာင္ ကုန္နုိင္ေတာ့မယ္
မထင္ဘူး။ “အဘတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ စားဝတ္ေနေရးဆိုတာ
ဒီေလာက္ပုူစရာမလိုခဲ့ဘူး။ ေငြတစ္က်ပ္ရွိရင္
မိသားစုအားလံုးထမင္းစားလို႔ရတယ္
။ ခုေတာ့ကြယ္““
အဘ ညည္းညဴခဲ့ဘူးတဲ့ အသံကို ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိေနခဲ့ၿပီ။ စာေလး
မေတာက္တေခါက္တတ္လာေတာ့ စာေလးေပးေလးက ဖတ္ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ္လက္လွမ္းမီတဲ့
သတင္းစာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နုိင္ငံႀကီးက တိုးတက္ေနလိုက္တာ။
ေခတ္ေတြမီေနလိုက္တာ။ ပညာတတ္ေတြ ေပါေနလိုက္တာ။ သယံဇာတေတြ တြင္းထြက္ေတြနဲ႕
နုိင္ငံကို မ်ား စိန္ေတြစီထားလိုက္တာ ဘယ္ေန႔ ကိုယ့္ေနတဲ့ဘက္ အလွည့္က်မလဲ
မဆီမဆိုင္ ထိုင္ေတြးခဲ့ဘူးတယ္။ ေခ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြကို
ေက်ာ္ခြၿပီး တစ္မနက္စနစ္လမ္းေတြမွာ ေခါင္းေတြေမာ့ၿပီး ဖဲၾကိဳးျဖတ္တဲ့
ပြဲကို လက္ခုပ္ဝင္တီးေပးခဲ့၇ေသးတယ္။
စားဝတ္ေနေ၇းေလး အဆင္ေျပေအာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ေလး ဖုန္ခါၿပီး
အလုပ္သြားေလွ်ာက္ေတာ့ ပါတီနုိင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမယ္တဲ့။ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာ
ရဘို႕ ေငြ၅၀၀ ေပးခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာကလည္း လိုေသးေတာ့
ေနာက္ထပ္ ေငြ၅၀၀ ထပ္ကုန္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က မရပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ စာနည္းနည္းတတ္ေနတယ္ေလ။ စာမတတ္မွာ
အသံုးတည့္မွာကိုး။ တကၠသိုလ္ပညာေလးကို ဖင္လိမ္ဖင္လိမ္နဲ႔ တက္ခဲ့ရတာ။
ထမင္းစားလက္မွတ္ျဖစ္တဲ့ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရေတာ့ အလုပ္ေလး ထပ္ေလွ်ာက္မိပါတယ္။
ဘယ္အသင္းဝင္ထားလဲ ၊ မဝင္ရေသးရင္ ဝင္၊ ဘယ္အဖြဲ႕ထဲ ဝင္ထားလဲ၊
ဘယ္အသင္းထဲဝင္တဲ့ အသင္းဝင္လက္မွတ္ ပူးတြဲတင္နုိင္ရင္ ေအာင္မွတ္
ဘယ္ေလာက္တိုးတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ သိရင္ ဘယ္အဆင့္ကို ေရာက္မယ္။ တယ္ဟုတ္တဲ့
ငါပါလား။
ဘယ္အသင္းမွလည္း မရွိ၊ ဘယ္လူႀကီးမွလည္း မသိ ေနာက္ဆံုးက တန္းစီ၇င္ေတာင္
ခဲလံုးခံေနလို႕ ပထမ ေနရာေတာင္ မရခဲ့ဘူး။
ခက္ခဲတဲ့သူေတြကသာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ေနရတာ။ လက္မလႈပ္ ေျခမလႈပ္ ၊ “ဝ“
ကေလးကို ဝိတ္နုိင္တဲ့သူေတြက ဟန္ေတြကို က်လို႔ ၊ အနုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ က်မ
ဘြဲ႕လက္မွတ္က ဘာအေရာင္မွကို ထြက္မလာပါဘူး။
ဒီအေရး ဒီလိုဘဝေတြကို ၾကိဳသိေနၾကလိုု႕ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ
ေတာင္းဆုိေနၾကတာကို ပိတ္ေလွာင္မႈေတြနဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ကို
အျပစ္ေပးတယ္ဆုိပဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေနၾကတာလဲ က်မကေတာ့
ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေတြေပါက္ေနခဲ့ၿပီ။ အာဇာနည္ မိခင္ႀကီးက
မားမားမတ္မတ္နဲ႕ ျပည္သူ႕ဘဝနဲ႕ ထပ္တူခ်ထားခဲ့တာ။ ဒါအျပစ္လား က်မ
အေလးအျမတ္ျပဳတာ အျပစ္တဲ့လား။ ျပည္သူေတြ အေလးအျမတ္ျပဳတာ အျပစ္တဲ့လား။
ဘယ္သူေတြ က ဘယ္ဘဝေတြကို ဝင္ၾကည့္ဘူးခဲ့သလဲ။ ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့ၾကသလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အာဏာတည္ျမဲေရးနဲ႕ မိသားစု ေရ၇ွည္ေကာင္းစားေရးကို
ေထာက္ရႈၿပီး တိုင္းၿပည္ကို ျပာပံုပဲ က်န္ေအာင္
တဖဲ့ခ်င္းဖဲ့ေျခြပစ္လိုက္ၾကတယ္။ သယံဇာတေတြ ေပါၾကြယ္လြန္းလို႔
အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနရင္ေတာင္ ရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ အငတ္ေဘးဆိုက္ေနတယ္။ ဘယ္မလဲ
ျပည္တန္ တဲ့ ပတၱျမား.......................
.
ကိုယ့္နုိင္ငံ ေကာင္းစားဘို႔ ကိုယ့္ျပည္သူေတြ ခ်မ္းသာဘို႔
ကိုယ့္ျပည္သူေတြ နုိင္ငံတကာနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းနုိင္ဘို႔
ၾကိဳးစားအားထုတ္ေပးၾကတဲ့၈၈ မ်ိဳးဆက္ႀကီးေတြကို က်မ အေလးအျမတ္ျပဳ၇ျပန္ၿပီ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ငယ္ငယ္က မသိခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခု ၊ က်မ အေဖ
ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ နားလည္လာမွာပါ ဆိုတာကို ခုသိလာၿပီ။
အေမစု လြတ္လာေတာ့ ျပည္သူေတြဟစ္ေၾကြးတဲ့ အသံကို နွလံုးသားနဲ႕
အသံဖမ္းထားတယ္။ အျမဲတမ္းျပန္ၾကားေယာင္ေနတာ။ မ်က္ရည္ေတြ
လွိမ့္လွ္ိမ့္က်ၿပီး ““အေမစု ေရ .......ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ
ကိုယ္ေနထိုင္ေနေပမယ့္ ေနာက္ေက်ာမလံုရတဲ့ ဖိႏွိပ္ခံ ဘဝေတြကို
ကယ္တင္နုိင္ပါေစ။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရမွာ ကိုယ့္အတြက္ ေနစရာ မရွိတဲ့
ဘဝေတြကို ကယ္တင္ေပးနုိင္ပါေစ။ ျပည္သူေတြကို ခ်စ္ခင္တဲ့ အေမစုကို
ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံဳးသား တိုင္းက ခ်စ္ခင္ ေနပါတယ္။ ႏွလံုးသားရဲ႕
နတ္ေနကိုင္းမွာ အေမစုကို ဘုရားတစ္ဆုူလို အားကိုးယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္ ဆိုတာ
မေျပာလည္း အေမစု သိနုိင္မွာပါ။ မၾကည့္လည္း အေမစု
ျမင္နုိင္မွာပါ။ဒါကိုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္ေလ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေမစု ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ဘဝမ်ားစြာအတြက္ က်မ အေလးအနက္
ဆုေတာင္းတယ္။ ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ က်မ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို
ျဖန္႕ေဝမယ္။ က်မ တတ္သိသေလာက္ ေျပာျပမယ္။ က်မ နားလည္သေလာက္
အားေပးတိုက္တြန္းမယ္။ က်မ အင္အားဟာ ျမဴတစ္မႈန္ေလာက္သာရွိပါေစ
က်မအဲဒီျမဴတစ္မႈန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ က်မလုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ .......ဒါက်မ
သစၥာ........ပါ။
ကိုယ့္နုိင္ငံက ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုက်ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္
လုပ္မေပးဘူး။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ရွိလာတဲ့ ဘဝေတြကို ကယ္တင္မေပးဘူး။
ကိုယ့္နုိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္မေပးနုိင္ဘဲနဲ႔
ကယ္တင္အုန္းမတဲ့ ။ ေရႊဥာဏ္ရွင္တို႔ရယ္............
..ဟုတ္မွလည္း လုပ္ၾကပါ။
သူမ်ားကို ဟီးရိုးလုပ္ၿပီးကယ္တင္ဘို႔ ေတြးမယ့္အစား ကိုယ့္နုိင္ငံ ထဲက
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အရင္ လႊတ္ဖို႔ေတြးပါလား။
ကိုယ့္ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲ မြဲေတေနတာကို အရင္ ေျဖရွင္းေပးပါလား။ အခုေတာ့
အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ကို လြမ္းေနၾကတယ္။ အသိေခါက္ခက္
အဝင္နက္ေနၾကတယ္။ဦးေပၚဦးေျပာတဲ
့ ေခြးျမီး ပညာရွင္ေတြပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ
အံမဝင္တဲ့ အေတြးေတြ။ ခ်စ္လို႔ ကပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂုတ္ေသြးစုပ္ခ်င္လို႔
လည္ပင္း အေစာင္းကို ေစာင့္ေနၾကတာ။ ေျမွာက္ေပးရင္ ..ဘာ..တက္ေအာင္
ကတယ္ဆိုလား။ ေတာ္ပါေပ့ ေရႊဥဏ္၇ွင္တို႔ရယ္ လိုက္လို႔ကို မမီေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ပါ။
ဟိုးအရင္ ေခတ္အခါက ျမန္မာနုိင္ငံဟာ သယံဇာတေတြ ေဝသီေနတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့
နုိင္ငံတစ္နုိင္ငံ ပါပဲ။ လိုသလိုလွည့္ လည္သလိုယူ ရသလိုေရာင္းရင္းနဲ႕
အလည္အလတ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ ကမၻာ့ ေျမပံုမွာ ျမန္မာနုိင္ငံ ပါလို႔
ေထာက္ျပရင္ အမြဲဆံုး နုိင္ငံ အျဖစ္ သမိုင္းေမာ္ကြန္းသစ္ တင္နုိင္ခဲ့ၿပီ။
အနာဂတ္ကို ဟိတ္ဟန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျမင္သာေအာင္ မီးေမာင္းထုိုးၾကည့္မိတယ္။
““ေရႊျပည္ေတာ္
ေမွ်ာ္တိုင္းမေဝးခ်င္ပါဘူး...............အေမစု.............
ရယ္““
ေဆာင္းပါးက ပို ့ထားတာၾကာပါျပီ အသံု၀င္ေနတံုးဘဲဗ်.
အားလံုးကိုေက်းဇူးပါ
ကိုထြန္းေ၀
မူရင္း ဧက မႏၱေလး
8.3.2014
No comments:
Post a Comment