က်ေနာ္ ႏွင့္ မမခ်ဳိ "
ကိုမာကီ(၈၈မ်ဳိးဆက္)
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကျပန္လြတ္လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာ အန္ကယ္ဦးစိန္လွဦးနဲ႔အတူ NLD ရုံးခ်ဳပ္ကိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အန္ကယ္ဦးစိန္လွဦးရဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ပဲ၊ လူမႈအေထာက္အက...ူျပဳအဖြဲ႔က
မမခ်ဳိနဲ႔ မေဆြတို႔ကို စတင္သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
မမခ်ဳိက အသက္(၄၀)ႏွစ္ေလာက္၊ အသားလတ္လတ္ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ မ်က္ႏွာကေရွးျမန္မာအမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ဳိး။
အိေႁႏၵႀကီးႀကီးနဲ႔က်က္သေရရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးေပါ့။ ရူတည္တည္နဲ႔ေနရင္
အေတာ္မာနႀကီးတဲ့သူလို႔ ထင္ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ဖက္ေအာင္ကိုပဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲရယ္ေမာၿပံဳးခ်ဳိစြာ
ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။
မေဆြကေတာ့ အသက္(၃၅)ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အသားနည္းနည္းညိဳတယ္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္။မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္းခ်ဳိၿပံဳးၿပီး
ၾကည္လင္ေနတတ္တဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိး။ အိေႁႏၵရရနဲ႔ ေခတ္ဆန္တဲ့အ၀တ္အစား
မ်ဳိး၀တ္ေလ့ရိွတယ္။ မေဆြက၊ ေရၾကည္အိုင္စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ကြယ္လြန္သြားရရွာတဲ့ NLD ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ဦးေမာင္ကိုရဲ႕သမီးပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ထူးျခားမႈက အလြန္ေဖာ္ေရြပြင့္လင္းၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ရိုးရွင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြတဲ့စကားေျပာဟန္ေတြက
တစ္ဖက္သားကို ယံုၾကည္ရင္းႏွီးမႈရလြယ္ေစတယ္။
မိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးေနာက္ခံေတြလည္း ေတာင့္တင္းၾကတယ္။ မိသားစုရဲ႕ေထာက္ခံအားေပးမႈကိုလည္း အျပည့္အ၀ရရွိၾကတယ္။
သိပ္အခ်မ္းသာႀကီးမဟုတ္ရင္ေတာင္၊ မိသားစုအေရး မပူပင္ရသူ
ေတြ၊ သူတစ္ပါးကို ကူညီျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ၾကသူေတြေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အပ်ဳိႀကီးေတြျဖစ္ေနလို႔လည္း အခ်ိန္ေပးၿပီး အလုပ္ပိုလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။
အပင္ပန္းလည္းခံႏိုင္ၾကတယ္။ သတၱိလည္းရွိၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း NLD လူမႈအေထာက္အကူျပဳ တာ၀န္နဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလြန္လိုက္ဖက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပိုၿပီးရင္းႏွီးခင္မင္သြားေစတာကေတာ့၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ 88 ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေပၚ၊ကိုကိုႀကီးတို႔နဲ႔လည္း
စကတည္းကခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ ဒါ့အျပင္
မိသားစု၀င္ေတြခ်င္းပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါတယ္။
( ဒါေပမယ့္ ေနာင္တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မေဆြကျပည္ပကို (တရား၀င္) ထြက္သြားခဲ့ရတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ မမခ်ဳိအေၾကာင္းကိုသာေျပာလိုရင္းမို႔
မေဆြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခန္းက႑ကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါဦးမယ္။)
မမခ်ဳိမွာ ထူးျခားမႈပိုတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ့္အျပင္ထြက္တဲ့အခါ ဘယ္ကိုသြားသြား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ဓာတ္ပံုရင္ထိုးေလးကို ရင္ဘတ္မွာ အၿမဲတမ္းထိုးသြားတတ္တာပါပဲ။သူလြယ္ေနက် ဆလင္းဘတ္အိတ္မွာလည္း
NLD အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းနဲ႔ၾကယ္ပံုစေတကာကပ္ထားေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ နီးစပ္ပတ္သက္ရာမိသားစုေတြထဲက သာေရး၊နာေရးအလွဴအတန္းလုပ္ၾကတဲ့အခါ၊
အေကၽြးအေမြးအတြက္လိုအပ္တဲ့အခ်ဳိပြဲကို မမခ်ဳိဆီမွာအကူအညီ
ေတာင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ အကူအညီေတာင္းတိုင္းလည္း မမခ်ဳိက၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔ တာ၀န္ယူေပးေလ့ရွိတယ္။ ျမန္မာမုန္႔ေတြျဖစ္တဲ့ ေရႊခ်ီဆႏြင္းမကင္း၊
ပူတင္း၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ လက္ဖက္သုတ္စတာေတြ
ကိုအကုန္အက်ခံ၊ အပင္းပမ္းခံၿပီးတာ၀န္ယူေပးတာပါ။ အလွဴပြဲလုပ္မယ့္ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္ကိုသာႀကိဳေျပာထားလိုက္ရုံပဲ။ အလွဴပြဲစီစဥ္သူေတြကသာ အျခားဗာဟီရအလုပ္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုေမ့ေနေကာင္းေမ့ေနၾက
လိမ့္မယ္။ မမခ်ဳိကေတာ့ အဲဒီေန႔မွာသူ႔ရဲ႕မုန္႔ဗန္းေတြ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ပစၥည္း ပစၥယေတြ အစံုအလင္နဲ႔ ေျပာထားတဲ့အတိုင္း
အတိအက်ေရာက္လာမွာေသခ်ာတယ္။ အလွဴပြဲတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ
လည္း ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္တည္ခင္းဧည့္ခံေပးလိမ့္ဦးမယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ ၿငီးျငဴတာ၊ ၿငိဳျငင္တာမ်ဳိးလည္းမရွိခဲ့ဖူးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အင္အားစုေတြရဲ႕ အလွဴအတန္းဆိုတာမ်ဳိးကလည္း
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ခြင့္ရၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
အႏၱရာယ္ေတြၾကားထဲ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြၾကားထဲမွာ လုပ္ရတာကမ်ားပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာင္ မမခ်ဳိကိုအကူအညီေတာင္းရမွာ
အားနာလာၾကတယ္။ ဒါကိုလည္းသူကရိပ္မိပါတယ္။
“ေမာင္ေလးတို႔ေနာ္၊ အလွဴရွိရဲ႕နဲ႔မေျပာဘဲေနရင္ေတာ့၊ အစ္မစိတ္ဆိုးမွာ” ဆိုၿပီးရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စကားႀကိဳခံထားေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့သူကူညီေပးစရာမလိုအပ္တဲ့ သာေရး၊ နာေရးဆိုရင္လည္း
မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း၊ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာင္က်က်၊
ပြဲေတြဘယ္ေလာက္ပဲဆက္ဆက္ ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးစရာျဖစ္သြားေသးတယ္။
မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကိုသက္၀င္းေအာင္(ကိုၿပံဳးခ်ဳိရဲ႕ညီ)
ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးကိုသူလာဖို႔။ ကိုသက္၀င္းေအာင္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာေရးၿပီး၊ မွန္ေပါင္နဲ႔အက်အနထည့္သြင္းလို႔လည္း ပို႔ထားေပးၿပီးၿပီ။
ဒါေပမယ့္ တာေမြေလးက ကိုၿပံဳးခ်ဳိတို႔အိမ္ကို မမခ်ဳိကမေရာက္ဖူးဘူး။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာထားလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီ့ေန႔က်ေတာ့
အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က Movie,Photo ရုိက္ေပးရတယ္။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းကကိုၿပံဳးခ်ဳိတို႔အိမ္ကို ေရာက္ေနၿပီး
Movie ရုိက္၊ Photo ရိုက္။ ဘုန္းႀကီးေတြျပန္ႂကြ။ ဧည့္သည္ေတြက
တေျဖးေျဖးေရာက္လာ။ ဧည့္ခံလိုက္၊ Movie ရိုက္လိုက္၊ Photo ရိုက္လိုက္နဲ႔မမခ်ဳိကိုသြားေခၚဖို႔ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားပါေလေရာ။
ေန႔ခင္းက်မွပဲသတိရလို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာင္းပန္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုဆူ
လိုက္တာေလ၊ အားရပါးရပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆူပေလ့ေစဆိုၿပီး စကားဆံုးေအာင္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
မမခ်ဳိ စိတ္ဆိုးေျပဖို႔ကေတာ့ အလြယ္ေလးပါ။ သူ႔စကားျဖတ္တာနဲ႔ အကူအညီတစ္ခုခုေတာင္းလိုက္ရုံပဲ။ အ့ံၾသစရာပါ။
သူတစ္ပါးကို ဘယ္လိုကူညီရပါ့မလဲဆိုတာပဲ အၿမဲတမ္းေတြးေနတတ္သလား
မသိဘူး။ စိတ္ဆိုးတာေတြ၊ ဆူပူတာေတြ ခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး၊ အကူအညီေပးႏိုင္ဖို႔ တစ္ခါတည္းစကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆုံလိုက္ရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ပဋိသႏၱာရစကားက “ေမာင္ေလး
တို႔အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား၊ ဘာလိုေသးလဲ၊ သံုးဖို႔ စြဲဖို႔ေရာ ရွိရဲ႕လား” ဆိုတာပဲ။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္ပိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ 88 ေတြကိုဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြထြက္ေပၚလာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ တစ္ရက္မွာ ကိုကိုႀကီးက
က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္။ “ေအး..အေျခအေနေတြကဘာမွန္းမသိဘူး။
ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္လာမယ္။ အဲဒါ မမခ်ဳိဆီခင္ဗ်ားဆက္သြယ္လိုက္ဗ်ာ။ သူ႔မွာ ေနရာေတြရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။
ခင္ဗ်ားသြားၾကည့္ထားလိုက္”
က်ေနာ္ မမခ်ဳိနဲ႔ဆုံၿပီး အဲဒီ့ကိစၥေမးျမန္းျဖစ္ေတာ့၊ သူကူညီႏိုင္တဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ႏွစ္ရက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးအလုပ္မ
ပ်က္ လုပ္လို႔ရတဲ့ေနရာေတြ၊ တစ္ေနရာစီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ခိုေအာင္းၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ေနရာေတြ။ အျပင္ကိုသိပ္မထြက္ဘဲ
တစ္လေလာက္ေနလို႔ရတဲ့ေနရာေတြ။ အဲဒါေတြအားလံုးအတြက္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ေနရာေတြကေတာ့ႀကိဳတင္သြားၾကည့္ထားဖို႔မလိုအပ္ဘူး။ အေရးႀကံဳလာမွ မမခ်ဳိဆီလွမ္းဆက္သြယ္ၿပီးသြားလိုက္ရံုပဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ.ျပင္ကေနရာကိုေတာ့ႀကိဳတင္သြားၾကည့္ထားဖို႔စီစဥ္ၾက
တယ္။ တစ္ရက္မွာ မမခ်ဳိနဲ႔အတူလိုက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မမခ်ဳိရဲ႕တူ(တူမရဲ႕အမ်ဳိးသား) က ကားနဲ႔လိုက္ပို႔တယ္။ သန္လွ်င္ၿမိဳ႕စြန္ဘက္မွာပါ။ လမ္းမတန္းကေနအတြင္းထဲကိုမိုင္၀က္ေလာက္၀င္ရတယ္။အတြင္းဘက္ကိုေရာက္ေလ၊လူေနအိမ္က်ဲပါးလာေလနဲ႔၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ဥယ်ာဥ္ၿခံက်ယ္ႀကီီးေတြရွိေတာ့တယ္။ မမခ်ဳိတို႔ၿခံက ၅ဧက ေလာက္က်ယ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ေရကန္ႀကီးတစ္ကန္လည္းရွိတယ္။ စိုက္ခင္းေတြ၊ မာလကာပင္၊ သရက္ပင္၊ ေရွာက္ပင္ေတြနဲ႔သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာမွ
တိုက္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္အေသးေလးတစ္လံုးရွိတယ္။ မမခ်ဳိတို႔ရဲ႕ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေက်ာင္းဆရာမမိသားစုေနေနၾကတယ္။
အေနေအးေဆးၿပီး သေဘာသကၠာရေကာင္းမြန္ၾကပံုရပါတယ္။ မမခ်ဳိက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
မိတ္ဆက္ေပးၿပီး၊ လိုအပ္ရင္အကူအညီေပးဖို.မွာတယ္။ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီမွာလာေနၾကလိမ့္မယ္ေပါ့။
ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးထားပါေပါ့။ အေတာ္လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရၿပီး၊
ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းမယ့္ေနရာေလးပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးေတာ့မရွိဘူး။ Hand Phone လိုင္းလည္းမမိဘူး။အနီးအနား မွာလည္းဖုန္းဆက္လို႔ရတဲ့ေနရာမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္အလုပ္ေတြျဖတ္ၿပီး ကိုယ့္လံုၿခံဳေရးအတြက္ခိုေအာင္းေနရံုသက္သက္
ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေနရာေလးပါပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္
ေအးခ်မ္းတာေရာ၊ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမႈရွိတာေရာ ဘာမွကိုေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔’88‘ ေခါင္းေဆာင္ေတြငါးေယာက္ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။
ေရွာင္တိမ္းဖို႔အခ်ိန္ရေပမယ့္၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေၾကလည္ေအာင္ၫိွႏႈိင္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အဖမ္းခံဖို႔ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကလို႔ပါ။
သူတို႔အဖမ္းခံေနရတာကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔‘88’ ေတြႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈစတင္ခဲ့ၾကတယ္။
NLD ပါတီနဲ႔တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြအပါအ၀င္၊ တက္ႂကြတဲ့ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြအားလံုးရဲ႕အျပည့္အ၀ ၀န္းရံပံ့ပိုးမႈ၊
အားေပးေထာက္ခံမႈေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမႈေတြအဆင့္ဆင့္ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီ့ကာလဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာအလုပ္အမ်ားဆံုး၊ အပင္ပန္းအခံရဆံုး၊ စိတ္အရႈပ္ရဆံုး၊ၿပီးေတာ့စိတ္ေၾကနပ္မႈလည္း အျဖစ္ရဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ ‘88’ ရဲ႕ရုံးခန္းသေဘာစုရပ္အျဖစ္
ရန္ကင္းက ကိုကိုႀကီးရဲ႕အခန္းနဲ႔ ကိုအ့ံဘြယ္ေက်ာ္ရဲ႕အခန္းကို သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ကိုအ့ံဘြယ္ေက်ာ္ရ႕ဲအခန္းမွာက အစည္းအေ၀းလုပ္၊ ကိုကိုႀကီးရဲ႕အခန္းကေတာ့အားလံုးရဲ႕ဆံုရပ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔
ဧည့္သည္ေတြတဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကၿပီ။ ရန္ကုန္က ကိုယ့္အင္အားစုေတြအျပင္၊အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဧည့္သည္ေတြပါေရာက္လာၾကတယ္။
ေရာက္လာၾကသူေတြအားလံုးကေတာ့ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ‘88’ ကိုလာၿပီး၀န္းရံေပးၾက၊ ကူညီေပးၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ VIDEO ဓာတ္ပံု၊ ကြန္ျပဴတာစာစီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလုပ္ကိုေျဖာင့္ေအာင္လုပ္လို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အတြင္းခန္းထဲမွာ ကြန္ျပဴတာထည့္ၿပီး ၀င္လုပ္ေနေပမယ့္၊ အင္အားစုေတြအားလံုးက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လူရင္းေတြပဲလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာေၾကာင့္
ဘယ္လိုမွမတားဆီးသာဘူး။ မဟန္႔တားရက္္ဘူး။
သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အလဟႆေတြ႔ခ်င္ၾက၊ စကားေျပာခ်င္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
သူတို႔နဲ႔သက္ဆိုင္ရာပတ္၀န္းက်င္က၊ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ျပႆနာေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊
အႀကံဉာဏ္ဖလွယ္ၾကတာပါ။ တကယ္ဆိုဒါေတြအားလံုးကကၽြန္
ေတာ္တို႔ ‘88’ ကိုကူညီျဖည့္ဆီးေပးေနၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။ သာမန္ဧည့္ေထာက္ခံတာ၊ စာရြက္စာတမ္းလက္ခံတာတို႔ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတပ္ဖြဲ႕ရွိတယ္ေလ။
မစုစုေႏြး၊ မီးမီး၊ ဘုတ္ေလး၊ တင္မိုးလြင္နဲ႔ေလးေလးမြန္တို႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့၊ အေရးႀကီးတဲ့စကားေတြေျပာခ်င္ပါတယ္ဆို
ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပဲေျပာလိိုၾကတယ္။ တစ္ဖက္က ကြန္ျပဴတာအလုပ္ေတြမွေတာ့
ေႏွာင့္ေႏွးကုန္ရေရာ။ ဒါနဲ႔အခန္းထဲမွာမျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး၊ အထပ္ခိုးေပၚေရႊ႕အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း ေရာက္လာၾက
တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ျပဴတာကတန္းလန္း၊ ဟန္းဖုန္းကတစ္ဖက္၊ ႀကိဳးဖုန္းကတစ္ဖက္၊ ဧည့္သည္ကသံုးေလးဖြဲ႔ဆံု၊ သူတုိ႔ျပတဲ့
document ေတြကိုလည္း ၾကည့္ေပးရဆိုေတာ့ … ။ ရန္ကင္းအခန္းမွာ
ညီမေတြကိုပဲ လူစားထားၿပီး၊ သီးျခားအလုပ္လုပ္လို႔ရမယ့္ တစ္ေနရာကိုစဥ္းစားရေတာ့တယ္။ မမခ်ဳိဆီကေန
အခန္းတစ္ခန္း အကူအညီေတာင္းလိုက္ရတယ္။
လမ္းမေတာ္ ၁၀လမ္းထဲက ပထမထပ္အခန္းတစ္ခန္း။ လူမေနဘူး မမခ်ဳိရဲ႕တူမေလးေတြေက်ာင္းတက္ဖို႔ ငွားထားၾကတာ။
အခုေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ အားေနတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ သံုးလို႔
ရမယ္။ အခန္းကေတာ့ Hall Type ပဲ။ ကြန္ျပဴတာ P3 တစ္လံုးလည္းရွိေနတယ္။ ၀ရံတာေတာ့မရွိဘူး။
အတြင္းထဲမွာလည္း ဟန္းဖုန္းမမိဘူး။ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ျပတင္းေပါက္နားမွာသြားေျပာလို႔ရ
တယ္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မမခ်ဳိ အခန္းထဲမွာလွည့္ပတ္ၾကည့္။ ဖုန္းေခၚၾကည့္။ မီးေတြဖြင့္ပိတ္ၾကည့္။ အလုပ္
လုပ္ဖို႔အဆင္ေျပတယ္။ မနက္ျဖန္မွာရန္ကင္းအခန္းက ကြန္ျပဴတာေတြ ေရႊ႕မယ္ဆိုၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
အျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တံခါးပိတ္ေတာ့ ေသာ့မွားၿပီးခတ္မိတယ္။ ေလွခါးေျခရင္းတံခါးက တစ္တိုက္လံုးနဲ႔
ဆိုင္တဲ့ေသာ့ခေလာက္ကို ကိုယ့္အခန္းမွာခတ္မိၿပီး၊ ကိုယ့္အခန္းကေသာ့ခေလာက္ကိုေတာ့ ေလွခါး
ေျခရင္းတံခါးမွာ ခတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ မမခ်ဳိေရာ သတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။ကၽြန္
ေတာ္တို႔လည္းျပန္သြားေရာ တစ္တိုက္လံုးျပႆနာတက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ေသာ့ကို
ရိုက္ဖြင့္လိုက္ၾကၿပီး၊ မမခ်ဳိတို႔ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေျပာၾကတယ္။ ေသာ့ခ်င္းျပန္လဲေပးေပါ့။ ဒါေပမယ့္
သိုသိုသိပ္သိပ္အလုပ္လုပ္ဖို႔စီစဥ္မွပဲ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္သြားရေတာ့ အဲဒီအခန္းကိုလက္ေလွ်ာ့
လိုက္ရတယ္။ ေနာက္အခန္းလြတ္တစ္ခုက ပိုင္ရွင္ခရီးသြားေနလို႔ ေလာေလာဆယ္မွာ ေသာ့မရွိဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့ မမခ်ဳိရဲ႕တူမမိသားစုလက္ရွိေနၾကတဲ့အခန္း။ (လမ္းမေတာ္
၅လမ္းကဒုတိယအထပ္) ဒါေပမဲ့ တစ္မိသားစုလံုးက မိုးလင္းတာနဲ႔အိမ္ကထြက္ၾက၊ ညဆိုလည္း
၉နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ၾကတာမို႔ တစ္ေနကုန္ေတာ့ လူမရွိဘူး။ ေန႔ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရုံေတာ့
အဆင္ေျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိသားစုေတြေနေနတာဆိုေတာ့ အားနာေနတယ္။ မမခ်ဳိကလည္း အခန္း
အလြတ္မဟုတ္လို႔ အားနာေနတယ္။ သူ႔တူမမိသားစုပဲမို႔ အားနာစရာမလိုတဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာပါ
တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီအခန္းကိုကြန္ျပဴတာ dest top နဲ႔အေရးႀကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြေရႊ႕ေျပာင္းၿပီးအ
လုပ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မမခ်ဳိကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္က
လည္းအဓိကက်တဲ့သူေတြကိုပဲ အသိေပးဖို႔သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၅လမ္းထဲမွာအလုပ္
လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သူၿမိဳ႕ထဲေရာက္တာနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ တစ္ခါတစ္ေလ မမခ်ဳိ၀င္လာေလ့ရွိတယ္။
လာရင္လည္း စားစရာေသာက္စရာေတြ အၿမဲ၀ယ္လာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားနာလို႔ မ၀ယ္လာပါနဲ႔
ဆိုလည္း မရဘူး။ ၀ယ္လာတဲ့အခါလည္း ကၽြန္ေတာ္မစားျဖစ္မွာစိုးလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ သူကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္
ေကၽြးေမြး၊ သိမ္းဆည္းၿပီးမွျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေန႔စဥ္ေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္စရာမရွိပါဘူး။
တစ္ပတ္မွာ သံုးေလးရက္ေလာက္ပဲ သြားလုပ္ျဖစ္တာပါ။ ေတာ္တန္ရုံအလုပ္ေတြကို ရန္ကင္းအခန္းမွာပဲ
လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာလည္း lap top တစ္လံုးနဲ႔ printer, scanner ေတြရွိတယ္ေလ။ video capture တင္ရမွာမ်ဳိး၊ အေရးႀကီးတဲစာရုိက္ရမွာမ်ဳိး၊ ရန္ကင္းအခန္းမွာ လူအရန္းမ်ားေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွသာ
၅လမ္းကိုသြားရတယ္။ ရန္ကင္းအခန္းကေနသြားရတာေတာ့၊ ခရီးနည္းနည္းေထာက္တယ္။ ဘတ္စ္
ကားစီးရင္ ၂နာရီၾကာတယ္။ တစ္ခါတေလဆို ၃နာရီေက်ာ္ၾကာတယ္။ Taxi နဲ႔သြားရင္ေတာ့မိနစ္ ၂၀ေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ Taxi ခက ၂၅၀၀။ အလ်င္လို၊ အခ်ိန္လုရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ Taxi နဲ႔သြားဂရ
တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔မဟာရန္ကုန္ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးေပါ့။ ရန္ကင္းအခန္းမွာ မီးပ်က္တဲ့အခ်ိန္က
၅လမ္းမွာမီးလာတယ္။ အလ်င္လိုတဲ့့ အခါမ်ဳိးမွာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ကူးၿပီးအလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေရသမင္
လိုက္ရတာမဟုတ္ပဲ၊ မီးသမင္လိုက္ရတယ္ ေခၚမလားပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာကိုင္ေနတာဆိုေတာ့ မမခ်ဳိကို ကူညီေပးရတာမ်ဳိးလည္းရွိပါတယ္။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကို ကြန္ျပဴတာနဲ႔စာစီ၊ ဒီဇိုင္းဆင္လုပ္ေပးရတာပါ။ NLD ရုံးခ်ဳပ္ကို
ကၽြန္ေတာ္၀င္ထြက္ေနကတည္းက နံရံေတြမွာကပ္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေတြ၊ ပန္းခ်ီေတြနဲ႔တြဲလ်က္ကဗ်ာ
ေတြ၊ စာေတြတခ်ဳိ႕ကို သတိထားမိတယ္။ ေရးသူက “ စုျမတ္ေမ” တဲ့။ အဲဒါမမခ်ဳိမွန္း အစကမသိခဲ့ဘူး။
ကဗ်ာေတြက သိပ္အပ်ံစားႀကီးေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအေခၚပါတယ္။ ကာရံမိတယ္ဆိုရုံအ
သင့္အတင့္၊ ၀ါသနာရွင္အဆင့္ေပါ့။ အဲဒါလည္း မမခ်ဳိရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ ၀ါသနာတစ္ခုပါ။ ကိုယ့္အင္အား
စုထဲက ကြယ္လြန္သူတခ်ဳိ႕အတြက္လည္း ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာေတြေရးဖြဲ႔ၿပီး က်န္ရစ္သူမိသားစုဆီပို႔ေပးေလ့
ရွိတယ္။ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သူခံစားရသလိုဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႕တာပါ။ ကြန္ျပဴတာစာစီ၊ မွန္ေပါင္ေတြ
အက်အနသြင္းၿပီး ေပးပို႔တာပါ။
မမခ်ဳိတို႔က လွည္းတန္းလမ္းဆံုနားမွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ လူစည္ကားတဲ့ေနရာမို႔အေတာ္ေရာင္းရတဲ့ဆိုင္ေလးပါ။ ဆိုင္နာမည္က `ေငြေဒါင္းမင္း`တဲ့။ ေအာက္
ထပ္မွာက ဆိုင္ခန္း၊ အေပၚထပ္မွာက မမခ်ဳိေနတာ။ တူမမိသားစုကေတာ့ ည ၉နာရီေလာက္ ဆိုင္
ပိတ္ခ်ိန္မွာ ၅လမ္းကိုျပန္ၾကတယ္။ အေပၚထပ္ကို တက္ဖို႔ကေတာ့ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြရဲ႕ထံုးစံအ
တိုင္းပါပဲ။ ဆိုင္ခန္းေနာက္ဖက္နား မွာ အတြင္းေလွခါးရွိတယ္။ အေပၚထပ္မွာလည္း တိုက္ေလွခါးကို
ထြက္တဲ့ တံခါးတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အၿမဲတမ္းေတာ့ အသံုးျပဳေလ့ရွိပံုမရဘူး။ အဲဒီ့အေပၚထပ္မွာ ထူး
ျခားတာက တစ္ခန္းလံုးေဒါင္းရုပ္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနတာ။ ျပခန္းခင္းက်င္းထားသလိုပဲ။ ေဒါင္းရုပ္မ်ဳိးစံုပါ။ ဟိုးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းထားခဲ့ပံုရတယ္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းထိုး၊ ပန္းပု၊ သစ္
ထြင္းေဒါင္းလင္ပန္း၊ ေဒါင္းဒဂၤါး၊ ေဒါင္းရင္ထိုး၊ ေဒါင္းဆံထိုး၊ သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတာ၊ ဆင္စြယ္နဲ႔လုပ္
ထားတာ၊ ၀ါးနဲ႔လုပ္ထားတာ၊ အုန္းခြံနဲ႔၊ ေငြနဲ႔။ ေရႊနဲ႔၊ ေၾကးနဲ႔စံုေနတာပါပဲ။ ေဒါင္းရုပ္ေတြတစ္ခုခ်င္းစီမွာ
ကိုသမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုစီရွိေနပံုလည္းရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ 88 ရဲ႕ေနာက္ဆံုးလႈပ္ရွားမႈတစ္ခုျဖစ္တဲ့ White Sunday Campaing တစ္ရက္
မွာ ကိုကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္ “ ဒီတစ္ပတ္ WS အတြက္ မမခ်ဳိတို႔ဆိုင္မွာ စုရပ္လုပ္ရင္အ
ဆင္ေျပမလား “ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ အဆင္ေျပမယ္လို႔ထင္တယ္။ မမခ်ဳိကေတာ့ ၀မ္းသာအား
ရလက္ခံမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုဆိုင္ျဖစ္ေနေတာ့ ႀကိဳတင္ေမးၾကည့္မွေကာင္းမယ္” ဆိုေတာ့ “ ခင္
ဗ်ားေမးထားၾကည့္ဗ်ာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မမခ်ဳိကိုအက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အ
တိုင္းပါပဲ၊ ၀မ္းသာအားရလက္ခံပါတယ္။ ခြင့္ေတာင္းေနစရာေတာင္မလိုဘူးလို႔လည္းဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မမခ်ဳိရဲ႕မိသားစုကိုလည္း အားနာေနၾကတာ ဆိုေတာ့ “ အားနာစရာမလိုပါဘူးေမာင္
ေလးရဲ႕၊ သူတို႔ေတြလည္းနားလည္ၾကပါတယ္။ ခ်ိန္းသာခ်ိန္းလိုက္ပါ အစ္မတာ၀န္ယူတယ္” ။
အဲဒီ့တနဂၤေႏြေန႔က ၉မိုင္မွာရွိတဲ့ ရွမ္း SNLD ေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦးနဲ႔ ဦးစိုင္းညြန္႔လြင္
တို႔မိသားစုေတြဆီ သြားၾကဖို႔ပါ။ ေငြေဒါင္းမင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာတခ်ဳိ႕ေတာင္
ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ မစုစုေႏြး၊ မျဖဴျဖဴသင္း၊ မီးမီး…။ တခ်ဳိ႕လည္းအားနာလို႔ထင္ပါရဲ႔ ဆိုင္ထဲအထိ
မ၀င္ၾကဘဲ၊ အနီး၀န္းက်င္မွာပဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္။ ကိုေပၚ၊ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ကိုေဌးၾကြယ္တို႔ေရာက္လာ
ေတာ့ မမခ်ဳိက ဆိုင္ထဲကိုမ၀င္ေစဘဲ ေဘးေလွခါးကေန အေပၚထပ္ကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွာတယ္။
ဆိုင္ထဲမွာ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကလည္း အရပ္၀တ္ေတြနဲ႔ေရာက္ေနၾကၿပီေလ။ ဒီပုဂုိလ္ေတြကဆိုင္
ထဲ၀င္လာၾကတဲ့သူေတြ၊ ရွိေနၾကတဲ့သူေတြကို ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔ မမခ်ဳိက ၀င္တားရင္းစကားမ်ားၾကေသး
တယ္။ “ ဒါကၽြန္မဆိုင္၊ ကၽြန္မပိုင္နက္၊ ဒါမ်ဳိးလာလုပ္စရာမလိုဘူး”ဆိုၿပီးကိုေျပာပစ္တာ။ တစ္ဆိုင္လံုး
လိုလိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြခ်ည္းပဲေလ။ ဒီလူေတြ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာကို ပ်က္ေနတာပဲ။ မမခ်ဳိကို အလြန္အားနာဖို႔ေကာင္းတာက၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြစားသမွ်၊ ေသာက္သမွ်ကို ပိုက္ဆံမယူတာပဲ။ အားလံုးကလည္း မသိၾကဘူးေလ။ တခ်ဳိ႕ဆို မမခ်ဳိရဲ႕ဆိုင္မွန္းေတာင္မသိၾကဘူး။ ေငြရွင္းတ့ဲံအခါဘယ္
သူ႕ဆီကမွ မယူဘူးဆိုေတာ့မွ အားနာၾကတာ။ ပိုက္ဆံယူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပာေပးတာလည္းမရဘူး။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုကိုႀကီးေတာင္ စုရပ္လုပ္ၿပီးခ်ိန္းမိတာကို အားနာနာနဲ႔ေနာင္တရၾကတယ္။
မမခ်ဳိကို ကၽြန္ေတာ္ကူညီခြင့္ရတယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ မမခ်ဳိ ကူ
ညီေပးခဲ့တာေတြကသာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ားပါတယ္။ အေရးေပၚေငြလိုအပ္လို႔ေတာင္း
ရတဲ့အခါေတြ၊ အအိပ္မမွန္အစားမမွန္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုသိလို႔၊ တမင္တကာလွမ္းေခၚၿပီး စား
ေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုခုမွာလိုက္လံေၾကြးေမြးတာေတြ၊ အျပန္မွာတစ္ဖြဲ႕လံုးစားၾကဖို႔အ
တြက္၀ယ္ေပးလိုက္တာေတြ…။ အဲဒါေတြက မေရတြက္ႏိုင္၊ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ 88 ေတြအားလံုးနီးပါး အဖမ္းခံၾက
ရတယ္။ အခ်ဳပ္ဘ၀မွာပဲ အျပင္နဲ႔(ေအာက္လိုင္းကေန) အဆက္အသြယ္ရေတာ့ မမခ်ဳိဆီကၽြန္ေတာ္
စာတစ္ေစာင္ေရးပို႔ခဲ့တယ္။ ကူညီေထာင့္ပ့ံေရး ကိစၥေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ‘ကိုဖုန္း’
ႀကိဳးစားေနေတာ့၊ သူ႕ကိုမမခ်ဳိနဲ႔ခ်ိတ္ေပးတာပါ။ မမခ်ဳိဆီ မိတ္ဆက္ေပးၿပီးအာမခံတဲ့စာေရးေပးလိုက္
တာပါ။ ကိုဖုန္းရဲ႕ရုိးေျဖာင့္မႈ၊ ကူညီလိုစိတ္ရွိမႈနဲ႔၊ အက်င့္စာရိတၱ၊ စိတ္ထားေကာင္းမြန္မႈေတြေၾကာင့္
မမခ်ဳိလက္ခံလိမ့္မယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပဲ
အလုပ္တြဲၿပီးလုပ္ႏိုင္ၾကေၾကာင္းေနာင္ေတာ့ သိရပါတယ္။ အဲဒီကေနမၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီ
ေလး ကက္နက္ အဖမ္းခံရ၊ ကိုဖုန္းကေရွာင္တိမ္းေနလိုက္ရဆိုေတာ့ မမခ်ဳိအတြက္လည္း စိုးရိမ္ခဲ့
မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုဖုန္းကိုဖမ္းမမိလို႔ မမခ်ဳိလည္းအႏ ၱရာယ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဖမ္းခံလိုက္ရ
တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလး ကက္နက္ကိုလည္း မမခ်ဳိအစစအရာရာ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ ကက္နက္ရုံး
ထြက္ရတိုင္းမွာလည္းတရားရုံးကိုကိုယ္တိုင္ေရာက္ေအာင္လာအားေပးၿပီး၊ လိုအပ္တာေတြလည္းကူ
ညီေပးပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေထာင္ထဲေရာက္မွ မ်က္ေစ့မႈန္လာလို႔ မ်က္မွန္တပ္ရတဲ့အခါမွာလည္း
ကၽြန္ေတာ့အတြက္မ်က္မွန္လုပ္ေပးပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔`88`ေတြကိုအမိန္႔ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႕ေထာင္ေတြကိုေျပာင္းေရႊ႕
ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၂၀၊၁၁၊၂၀၀၈ ေန႔မွၿမိတ္ေထာင္ကိုေရာက္တယ္။ ေထာင္အေျပာင္း
ခံရရင္ အေလာတႀကီးလိုက္မလာဖို႔၊ ေသခ်ာစံုစမ္းၿပီး အဆင္ေျပမွပိုက္ဆံပို႔ေပးဖို႔ပဲ အိမ္ကိုႀကိဳမွာထား
ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းၿပီးတစ္လမျပည့္ခင္ ၁၅၊၁၂၊၂၀၀၈ ေန႔မွာပဲ အိမ္ကေထာင္၀င္စာလာေတြ႔
ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ၿမိတ္ေထာင္မွာ ေထာင္ပိုင္တန္းစီလွည့္တဲ့ေန႔ဆိုေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကေျပာတယ္
“ခင္ဗ်ားအိမ္ကဒီေန႔ ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔လိမ့္မယ္။ ေထာင္ကိုေတာ့ေရာက္မလာၾကေသးပါဘူး။ SB
ကဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားညီမထင္တယ္။ မခင္မိုးမိုးေအးတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မျမင့္ျမင့္
စန္းတဲ့” ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ အ့ံလည္းအံ့ၾသသြားတယ္။ အိမ္ကေထာင္၀င္စာလာ
ေတြ႔ႏိုင္လိမ့္ဦးမယ္လို႔ ထင္မထားဘူးေလ။ မခင္မိုးမိုးေအးဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ညီေလး ကက္နက္
ရဲ႕မိန္းမပါ။ ေနာက္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကိုေတာ့မၾကားဖူးဘူး။ ထင္လိုက္တာကအိမ္နီး
နားခ်င္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၊ မိုးမိုးနဲ႔အေဖာ္လိုက္လာတာျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူး။ေထာင္
မွဴးတံခါးအျပင္ကိုထြက္ခြင့္ရတဲ့ ရိုးရိုးအက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕က တိုးတိုးတိတ္တိတ္လာေျပာၾကတယ္။ ၿမိတ္က
NLD အဖြဲ႕ေတြလည္းပါလာတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရင္ထိုးထိုးထားတဲ့ ရန္ကုန္ကအစ္မႀကီး
တစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ မမခ်ဳိျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးေတြးမိတာ။ မိုးမိုးနဲ႔ေတြ႕မွပဲ
မမခ်ဳိကို ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားက အေဖာ္ေခၚလာတဲ့အေၾကာင္းသိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းလည္း
အားနာမိတယ္။ အရမ္းလည္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ မမခ်ဳိကေတာ့ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခြင့္မရဘူး။ သူတို႔
က ေမာ္လၿမိဳင္မွာလည္း တစ္ေထာက္နားခဲ့ၾကေသးတာဆိုေတာ့၊ အဲဒီမွာကတည္းက SB သိၿပီးေထာင္
ကို ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားထားလိုက္ပံုရတယ္။ ၿမိတ္ NLD နဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လည္းလာေတြ႔ၾကတာဆို
ေတာ့ SB နဲ႔ေထာင္က အေတာ္ေလးပ်ာယာခတ္ေနၾကတယ္။ ၁၈၊၁၂၊၂၀၀၈ ေန႔မွာ ရန္ကုန္ကိုျပန္ၾက
တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာကေတာ့ ၿမိတ္ကေနျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ မမခ်ဳိ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။
ပိုက္ဆံေတြအေတာ္မ်ားမ်ား အသိမ္းခံရတယ္လို႔လည္းသိရတယ္။ မမခ်ဳိ အဖမ္းခံလိုက္ရတာဟာအ
ျပင္မွာရွိတဲ့ အင္အားစုေတြအတြက္သာမက၊ ေထာင္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ပါ တစ္အားေလ်ာ့
တာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားတက္ၾကြသူမွန္သမွ်ကို အျမစ္ပါမက်န္သုတ္သင္ေနခ်ိန္မွာ၊ မမခ်ဳိလိုတန္ဖိုး
ရွိတဲ့ အင္အားစု၀င္တစ္ေယာက္ကို သူတို႔ဖမ္းတာအ့ံၾသစရာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
ျပစ္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္အမိန္႔က်ၿပီး၊ ကသာေထာင္ကိုေရာက္သြားတယ္လို႔သိရတယ္။ ျပစ္ဒဏ္အျပည့္ေနခဲ့ရၿပီး ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ထဲက်မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာေၾကာင္း ၾကားသိရတယ္။ ။
                                                 (၂ဝ၁၃ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ "အာရွအလင္းဂ်ာနယ္" မွ)
                                                                                                    ကိုမာကီ(၈၈မ်ဳိးဆက္)